روضه و توسل ویژۀ ایام شهادت حضرت عبدالعظیم الحسنی(ع)بنفس حاج حیدر خمسه

.

اینجا دیار گریه کن ها از قدیم است دولت سرایِ حضرت عبدالعظیم است صاحب لوایِ این حرم شاهی کریم است تنها پناه بی پناهان ، این حریم است با لطفِ این آقا گدا عبدِ خدا شد هر سائلی در این حرم حاجت روا شد

بوی حسن دارد ضریحِ دل ربایش قربانِ رنگِ سبزِ آن گلدسته هایش اینجا غمی دیرینه دارد گریه هایش این سرزمین خیلی گران باشد بهایش این خاک را وعده به یک نامرد دادند داغِ حسین را بر دل زهرا نهادند

شب های جمعه نیمه شب ها تا سپیده بر رویِ اسرارش خدا پرده کشیده از راه می آید زنی قامت خمیده لب میگذارد رویِ حلقوم بریده فریادهای یا بُنّی پا بگیرد حیدر می آید بازوی زهرا بگیرد

روضه نمیخواهد تنی که سر ندارد قربانِ آن آقا که انگشتر ندارد

 

*آخر شب گفت برم گودال .. ببینم چی سرش اومده .. نزدیک گودال شد دید از گودال صدا میاد ..

یا مادرمِ یا بابامِ .. اومد جلو ، بچه سیدا .. دید ساربانِ .. خنجر رو از قلاف بیرون کشیده ..

او میبرید و من میبریدم ..*

 

روضه نمیخواهد تنی که سر ندارد قربانِ آن آقا که انگشتر ندارد یک تکه ای سالم در آن پیکر ندارد جایی برای بوسه ی مادر ندارد بالاسرش در کنج گودال داد میزد او میزد و مادرش فریاد میزد ..

از تشنگی لب های عطشانت بهم خورد ترکیب ابروها و چشمانت بهم خورد از شدت ضربه دو دندانت بهم خورد بنشست رویِ سینه سامانت بهم خورد راهِ تو را در گودیِ گودال بستند بر پیکرِ تو نیزه ها را می شکستند

.