متن روضه شهادت امام صادق علیه السلام- حاج محمود كریمی

اللَّهُمَّ کُنْ لِوَلِیِّکَ الحُجَةِ بنِ الحَسَن صَلَواتُکَ علَیهِ و عَلی آبائِهِ ..........

خداحافظ ای کوه درد مدینه

سحر خیز شب های سرد مدینه

خداحافظ ای چشمه ی آسمانی

خداحافظ ای پیر مرد مدینه

خداحافظ ای ناله نیمه شب ها

خداحافظ ای گریه ها تاب و تب ها

خداحافظ ای گنج اسرار مادر

خداحافظ ای وارث داغ زهرا

خداحافظ ای درد های نهفته

خداحافظ ای راز های نگفته

خداحافظ ای شاهد تازیانه

خداحافظ ای خانه ی آتش گرفته

شده حمله ور دشمنان دسته دسته

قنوت تو ماند و نماز شکسته

سجاده رو از زیر پاش كشیدند

ز خانه دویدی تو کوچه به کوچه

به پای برهنه به دستان بسته

به پای پیاده به دنبال مرکب

غم عمه ات، جانت آورده بر لب

در آن کوچه هر چه عدو ناسزا گفت

تو گفتی اَمان از دل عمه زینب

***

کاش میشد بگذارند محیا گردد

دیدی الان هم مأمور بره در خونه ی كسی در بزنه، میگه:با اجازه من برم لباسم رو بپوشم.كسی بدون عمامه امام صادق علیه السلام رو ندیده،كسی پای برهنه ندیده،كسی بدون عبا ندیده.

کاش میشد بگذارند محیا گردد

شب او صبح به محراب مصلا گردد

شب او صبح نشد نیمه شب او را بردند

تا که با زخم زبان آن شبش احیا گردد

شعله بر خانه اش انداخت حرامی تا زود

در این خانه به یک ضربه ی پا وا گردد

در آتش زده کم بود بیفتد رویش

باز کم بود که میخی به تنش جا گردد

پیش طفلان پی مرکب پدر پیری رفت

 رفت تا کوچه پر از ناله ی بابا گردد

دو قدم راه نرفته به زمین می افتاد

تا كه تكرار زمین خوردن زهرا گردد

زمین می افتاد می گفت: وا اُمّی... اومدند پیش امام صادق علیه السلام گفتند: آقا یه پیر زنی  رو گرفتند بردند عوامل حكوت. آقا سئوال كردند: چرا؟ برای اینكه تو كوچه داد زد یازهرا، وقتی پیر زن آزاد شد. امام فرمود:بگویید بیاد پیش من. اومد پیش امام صادق علیه السلام. فرمود: برا چی داد زدی اسم مادر مارو آوردی؟ فرمود:آقا چادر به پام پیچید زمین خوردم. یه سنگ تیز به پهلوم رفت. یاد مادرت افتادم

گر چه میخورد زمین گر چه کشیدند تنش

روضه ای خواند غمش باز مداوا گردد

چه روضه ای؟ همچین رو زمین می افتاد،یه روضه به ذهن و دلش می اومد.

روضه ی غربت پیری که به زانو آمد

به امیدی که گُل گم شده پیدا گردد

پیر مردی به سر نعش جوانش تا که

شاهد کم شدنش وقت تقلا گردد

حسین... امام صادق علیه السلام  می فرمایند: نوحوا علی الحسین نوح الثکلی علی ولدها نوحه کنید بر حسین علیه السلام ،مانند مادری كه بچه مرده است نوحه كنید.(فیض قلم ص50)

دارم روضه ی علی اكبر می خونم.یا علی اكبر، ای قربون قد و بالات آقا جان

دشنه و تیغ و تبر دست به دست هم داد

بدنی باز شود مثل معما گردد

اِرباً اِربا بدنی دید به دستش فهمید

هر چه کردند نشد تیغ دگر جا گردد

دست و پا زد پسری تا پدری جان بدهد

دست و پا زد پسری تا کمری تا گردد

دست دور بدن انداخت تنش ریخت بهم

دست انداخت به زیر بدنش ریخت زمین

دست انداخت به لب ها نفسش وا گردد

انگشت اشاره رو داخل دهان علی اكبرش كرد، لخته خون ها رو بالا آورد،گفت: بابا لب هاتو به هم بزن یه بار من و صدا كن. حسین....

چشم را نیزه گرفتست اگر چشمی بود

کاش میشد نظرش قسمت بابا گردد

چند عضو از بدن اکبرش انجا کم بود

خواهرش بود ولی حلقه نا محرم بود

خیز از جا آبرویم را بخر

عمه را از بین نامحرم ببر

حسین.....

امروز اینقدر كفن آوردند برای امام صادق علیه السلام، آقا جان این بُرد یمانی است، آقا جان این لطیف تره، آقا این تمام عمرم تا یادمه كنارش قرآن خوندم، این كفن رو فلان سلطان داده. آوردند آوردند، سه تا كفن استفاده كرد موسی بن جعفر علیه السلام باضافه كفنی كه خودشون در نظر داشتند، به بدن امام صادق پیچاندند، بقیه كفن ها رو می اومدند می زدند به بدن امام صادق علیه السلام تبرك می كردند می بردند. امام موسی بن جعفر همه ی كفن ها رو به خودشون هدیه كرد. اینقدر كفن آوردند بعد آخرش یه جمله گفت: گفت: ای بی كفن حسین...

مگر به كربلا كفن، به غیر بوریا نبود

مگر حسین تشنه لب، عزیز مصطفی نبود

مگر كسی كه كشته شد،تنش برهنه می كنند

مگر كه كهنه پیروهن، به پیكرش روا نبود

حسین....

.