من گـدایم گدای حسینم

من گـــــــــــــــدایم گدای حسینم

      مستحق عطــــــــــــای حسینم

عشق او مــــــایۀ سوز و سازم

       روی او قبله گـــــــــــاه نمازم

از غــــــــــــلامی او سرفرازم

       نوکری بـــــــــر سرای حسینم

دل ز مهر رخــــــش بر نگیرم

      هر غمش را به جان می پذیرم

این مـــــــــــــرامم بود تا بمیرم

       زنـــــــده چون با ولای حسینم

گر چه از حد فزون است گناهم

     پــــــور زهرا بود عذر خواهم

روز محشر مگــــــــو بی پناهم

      در پنـــــــــــــــــاه لوای حسینم

نور صدق و صفا دارد ایـن دل

       مِهر آل عبــــــــــا دارد این دل

عقدۀ کـــــــــــربلا دارد این دل

       عاشق کــــــــــــــربلای حسینم

از جوانی به پــــــــیری رسیدم

       عاقبت کربلا را نــــــــــــــدیدم

بـــــــــــــــار الها مکن نا امیدم

        بین کــــه مِدحَت سرای حسینم

گریَم از مــــــــــــــــاتم اکبر او

        بر لب تـــــــــــــشنۀ اصغر او

بـــــــــر تن بی سر و بر سر او

      خون جگر در عـــزای حسینم