ذکر توسل و روضه جانسوز ویژۀ ایامِ محرم _ شب اول محرم -حاج حسین سازور

السَّلامُ عَلَیْكُمْ یا أهلَ بَیْتِ النُّبُوَّةِ

اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ

خوش به حالِ هر که گشته مبتلایِ تو حسین

افضل الاعمالِ ما گریه برایِ تو حسین

با تمامِ احترامی که به کعبه قائلم

قبلۀ ما می شود کربُبلایِ تو حسین

گر همه عالم بگردانند رو از ما ، چه غم

پُشتِمان  گرم است بر لطفُ عطایِ تو حسین

آخر کارِ رفاقت بر غریبان غربت است

با همین نیت شدم من آشنایِ تو حسین

طعنه بر عرشِ خدا شش گوشۀ تو میزند

ریخته پایِ تو هَستَش را خدایِ تو حسین

هر شب ای آقا صدایِ یا بُنَیَّ میرسد

تا اذانِ صبح از صحنُ و سرایِ تو حسین

*مادرت امشب میاد زیارتت ... شبِ اولِ روضه تِ آقاجان ... یا اباعبدالله ... به چشمانِ ما برکت بده ... به نفسِ ما برکت بده ... به سینۀ ما سوز بده ...به ما قوّت بده برات بمیریم آقاجان ... ای حسین ... میگم آقاجان حالا که ما رو رسوندی به شبِ اولِ محرم ، میشه منم بیام تو کاروانت ؟ ... میشه منم با خودت کربلا ببری .... من یه ساله منتظرم یه همچین شبی برسه ... هی نگران بودم نکنه زیرِ خاک برم ... نگران بودم نکنه شیطون منو جایِ دیگه ببره ... حسین ....*

  هر شب ای آقا صدایِ یا بُنَیَّ میرسد

تا اذانِ صبح از صحنُ و سرایِ تو حسین

هیچ کَس در تنگیِ جا بدتر از تو جان نداد...

نیزه ها بستند راهِ دست و پایِ تو حسین ...

مادرت را فضه با هر زحمتی بیرون کشید

هیچ کس اما نشد مشکل گشایِ تو حسین

*امام زمان ببخشن ....*

بشکند پایِ کسی که بر لبانت پا گذاشت

بعد از آن بالا نمی آمد صدایِ تو حسین ...

خواهرت را با کتک دارند بیرون می کنند

آمده تا جان دهد گودال جایِ تو حسین

گیسوانی را که زهرا با وضو شانه زده

مانده در دستِ عدویِ بی حیایِ تو حسین ...

حسین .....

. .

دو سه روز است بی کَس و کارم

مثلِ ابر بهار می‌بارم

جانِ تو مضطر و گرفتار

با تو آقا نگفته‌ها دارم

ردِ اشکم به خاک جا انداخت

کوچه گردی مرا زِ پا انداخت

به نمازِ من اِقتدا نشده

آشنا با من آشنا نشده

در یک خانه روُم وا نشده

چه کنم که غمم دوا نشده

بویِ شب می‌دهد سحرهایم

خبری نیست از پسرهایم

کوفیان خویش را به خواب زدند

پشتِ من بی حد و حساب زدند

دستهایِ مرا طناب زدند

به لبِ خشکِ من که آب زدند

ناگهان جسم ناتوانم سوخت

یادت افتادمُ دهانم سوخت

دخترِ من فدایِ دختر تو

مادرم خاکِ پای مادر تو

پسرانم گدایِ اکبرِ تو

هستم آقا به فکرِ خواهر تو

کوفه چشمش اصالتاً تنگ است

کوچه هایش برایِ زن تنگ است

نگرانم که دردسر بشود

به خیامِ تو حمله ور بشوند

صاحبِ چند کیسه زر بشوند

دخترانِ تو در به در بشوند

ببرند از خیام معجر را

ریز ریز کنند اکبر را ...

بینِ خُرجین سرِ تو را ببرند

گرگ ها پیکرِ تو را ببرند

چادرِ خواهرِ تو را ببرند

با لگد دخترِ تو را ببرند ...

*قافله که حرکت کرد از کربلا ، دخترانِ سیدالشهدا (ع) (خوب سرها هم همراهِ قافله می آوردند) میدید همه دختر بچه ها می گفتن این سرِ بابایِ منه ... این سرِ اکبرِ ... این سرِ عباسِ ... این سرِ قاسم ابن الحسنِ ... اما دخترِ مسلم یه گوشه ای کز کرده بود ... بابام کشته شده ... سر و بدنش کجاست .... همچین که رسیدن دروازۀ کوفه ، دیدن دخترِ مسلم دوان دوان آمد ... صدا زدن خانم جان سرِ بابام رو ببین بالایِ دروازه ... به بچه ها خبر داد بیاید تماشا کنید ، سرِ بابام آویزۀ دروازه ست ....*حسین ....

  .