روضه و توسل جانسوز _ ویژۀ شهادت حضرت رقیه سلام الله علیها اجرا شده شب سوم محرم _ کربلایی حسین سیب سرخی

اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا اَباعَبْدِاللَّهِ وَ عَلَى الاَْرْواحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِناَّئِکَ عَلَیْکَ مِنّى سَلامُ اللَّهِ <اَبَداً> ما بَقیتُ وَ بَقِىَ اللَّیْلُ وَ النَّهارُ وَ لاجَعَلَهُ اللَّهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِیارَتِکُمْ اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَیْنِ وَ عَلى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَوْلادِ الْحُسَیْنِ وَ عَلى اَصْحابِ الْحُسَیْنِ   ای از سفر رسیده که مهمان دختری اول بگو مرا کی ازاین شهر می بری ؟ مثل کبوتری که به او سنگ می زنند از ضرب تازیانه ندارم دگر پری جای تعجب است که من زنده مانده ام هرکس که دیده گفته عجب طفل لاغری از قول من بگو به عمو بعدِ مُردنم باید برای غسل من آبی بیاوری موی سفید و قد کمان و رُخِ کبود آخر مرا ببین و بگو شکل مادری خود را برای مقدمت آماده کرده ام چه گوشواره ای،چه لباسی،چه معجری   *همه ی شما غیرت دارید پایِ ناموستون،اگر خواهر داشته باشید یه جور دیگه حواستون رو جمع می کنید،یه وقت نکنه کسی بهش جسارت بکنه...نوه ی علی رو از موهاش رو کشیدن....*   هفده سوار دور و برت دیده ام به نی اما تو بین آن همه زخمی ترین سری لب های چاک خورده ی تو حرف می زند تقصیر چوب بوده چنین سرخ و پرپری قدری از این محاسنِ خاکستری بگو غیر از تنور نیست مگر جای بهتری مانند رگ رگ تو دلم ریش ریش شد جانم فدای تو ، چه گلویی چه حنجری شاعر:علی صالحی   دختری با پدرش آمد و دستم انداخت داشت می رفت النگوی مرا با خود برد اینقدر کوچه به کوچه به زمین افتادم سنگ ریزه روی زانوی مرا با خود برد سنگ برداشت کنیزی و به دندانت زد سنگ دوم که زدند روی مرا با خود برد تازه با شانه ی سوغاتی تو خوش بودم پنجه ی پیرزنی موی مرا با خود برد هر چه کردیم که خاموش شود طول کشید معجر سوخته، کیسوی مرا با خود برد ناقه و خواب و بلندی و زمین خوردنِ من مادرت دید که پهلوی مرا با خود برد جای تو جای عمو زجر سراغم آمد سوی چشمان مرا سوی مرا با خود برد   *هر کی رسید رقیه رو زد...*   ساربان زد ولی ای کاش نمیدیدم که ضرب انگشترِ تو روی مرا با خود برد   منو زدن بابا بابا حرف بد زدن بابا بابا .