هر جوری بود اجازۀ ابی عبدالله رو گرفت .. موهایِ بچه هارو شانه زده ، کفن تنشون کرده ، راهی میدانشون کرد ..

جنگِ نمایان کردن شیر بچه هایِ زینب تو میدان دارن میان رجز می خونن :

أَمیرِی حُسَیْنٌ وَ نِعْمَ الاَْمیرُ ..

عباس داره جنگشونُ می بینه لذت می بره .. ابی عبدلله داره می بینه لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ میخونه .. اما یه وقتی دشمن این دو تا آقازاده رو دوره کردن ..

لشکر که دور عون به غیظ ازدحام کرد

یک دشت نیزه پهلوی او استلام کرد

*بالا سر هر کدوم از این کشته ها زینب اومده ، گریه کرده ، ناله زده. باری از رو دوش ابی عبدلله برداشت . تنها شهدایی که عمۀ سادات از خیمه ها بیرون نیومد این دو تا آقازاده بودن .. امشب باید به جایِ زینبم ناله بزنی ..*

با چشم نیمه باز سر زانویِ حسین

از بس که زخم داشت محمد تمام کرد

عباس را صدا زد و از او کمک گرفت

وانگه به جمع کردن شان اهتمام کرد

از عمد رفت و آمد مرکب سوارها

مانند موم پیکرشان بی قوام کرد

با زحمتِ زیاد به ترتیبشان که چید

دستی گذاشت بر سرِ زانو قیام کرد

رویی که سر بلند کند را نداشت او

تشییعشان به شرم به سمتِ خیام کرد

پایِ کشیده رویِ زمین ، خندۀ سپاه

باید نشست ناله برایِ کدام کرد ؟..

دلشوره داشت کجا آن عقیله که

سرمایه هایِ عمر فدایِ امام کرد

آمد کنار اکبرُ نگذاشت جان دهد

زخم جگر خراشِ مرا التیام کرد

حالا رضا نشد به خجالت کشیدنم

در خیمه ماند و زهر تحمل به کام کرد

هر جا که آفتاب بد دهنی زخم کعبِ نی

بر ناقه راحتی به عقیله حرام کرد

گاهی سر محمدش از نیزه ، گاه عون

آمد به احترام به مادر سلام کرد

این گرمه سایبانی و پاسبانی اش

هم پایِ ناقه همرهی اش تا به شام کرد

*هیچ کسی نفهمید چرا زینب از خیمه بیرون نیومد .. تا این قافله برگشت مدینه .. وقتی برگشت ؛ عبدالله بن جعفر هی یک به یک تو این محمل هارو سر می زنه .. دنبال خانومش می گرده .. اومد مقابل محفل زینبم رسید ، نگاه کرد دید انگار بزرگ این قافله ایشونه. از زینب داره سوال می کنه ، خانم من زینبُ ندیدی؟ یه وقت یه آه کشید عمه سادات  .. فرمود عبدالله حق داری زینبتُ نشناسی .. می دونم من اون زینبی نیستم که رفتم از مدینه ... تا گفت خانم چرا انقدر شکسته شدی؟ فرمود عبدالله نبودی ، جلو چشم من دشمن رو سینۀ حسین ...

هر دو گریه کردند برا ابی عبدالله .. قدری آروم شد گفت خانم یه سوال ازت دارم عقده شده برا من. شنیدم هر کشته ای رو زمین افتاد بالا سرش رفتی .. مگه بچه هایِ من قابل نبودن؟.. چرا از خیمه بیرون نیومدی؟ فرمود عبدالله تو چرا این حرفُ می زنی؟ نیومدم حسین نگاهش به من نیفته از من خجالت بکشه .. (اما اینجا زینب حساب بی حساب شد)   گفت حسین جان یادته از خیمه بیرون نیومدم نگام به نگات نیفته؟ خجالت ازم نکشی؟ برگشته اربعین اومده کربلا .. گفت حسین بیا تلافی کن ... همه بچه هاتو آوردم .. اما سه ساله ت گوشۀ خرابه .. بیا سراغِ رقیه رو از من نگیر .. (اشکاتُ کفِ دستت بگیر ، دستتو بیار بالا هر چقدر کارش داری صداش بزن) حسین ... بحق زینب عجل لولیک الفرج ...