الــهی بــنده ای گــم کـــــرده راهــم (اشعارمناجاتی)

الــهی بــنده ای گــم کـــــرده راهــم                    بـــده راهــم کــه ســـر تــا پـا گناهم

الــهی بـــی پـــــناهان را پــــــناهی                   پــــناهم ده، پــــناهم ده، پـــــــناهـی

تـــــو از ســـوز دل زارم گــــواهی                          کـــه مــن از رحـــمت عامت گواهم

الــهی هـر چـه هستم هـر که هـستم               تــوئی بــخشنده و مــن عـذر خواهم

ز بــار مــعصیت خــم گـشته پــشتم                      تـــرحم کـــن تـــو بـــر حـال تـباهم

بــه آب رحــمتت کــن رو ســـــفیدم                       کــه مــن از فرط عصیان روسیاهم

اگـــر عــمری خــطا کـــردم خـدایا                       کــنون پـــی بـــرده ام بـــر اشـتباهم