تــــو بـــخشنده هــــر گــناهی الــهی(اشعارمناجاتی)

تــــو بـــخشنده هــــر گــناهی الــهی               بــــــجز تـــــو نــباشد پــناهی الهی

بـــه ایــن بنده نـاتـوانت مــــدد کـــن               کــــه ابـــــلیس دارد ســـپاهی الهی

چـــه درها برویم ز رافت گـــشودی               کشیدم چــــــو از ســینه آهــی الهی

بـــه نـــیکی مـــبدل نـــمائی بدی را               چــو خــواهی ببخشی گـــناهی الهی

ز مـــا اسم غفار تو چـــون درخـشد               چــه باکی از این روســـــیاهی الهی

ز یـــک عمر عصیان نشانی نــماند               ز رحــمت کـــنی گـــر نگاهی الهی

بــه جــرم خــودم داورا چـون مقرم               مــــعافم کــن از داد خــــواهی الهی

بــه جز حب حیدر که آنهم تو دادی                نــــدارم دگـــــر تــکیه گــاهی الهی

ولی هـــر که با مرتضی آشنا نیست               نـــــــدارد بــه عـفو تـو راهـی الهی