اشک نــدامت (اشعارمناجاتی)

الــهی بــی پــــــــناهان را پــــناهی                 بـــسوی خــسته حـالان کـن نگاهی

چــه کم گردد ز سلطان گـر نــوازد                     گــدائــی را ز رحـــــمت گاهگاهی

مـــرا شرح پــریشانی چــه حــاجت                  کــه بــــر حــال پــریشانم گـــواهی

الهی تـــکیه بر لطف تـــــو کـــردم                   کـــه جــز لــطفت ندارم تکیه گاهی

دل ســــر گشته ام را رهـــنما بـاش                کــه دل بی رهنما افـــتد بـــه چاهی

نـــهاده ســر بـــه خـــاک آســـتانت                 گـــدائی، دردمندی، عذر خــــواهی

امــید لطف و بــخشش از تــو دارد                 اســــیری، شــر مساری، روسیاهی

تهی دستی که با اشــــک نــــدامت                ز پـــا افــتاده از بــــــار گــــــــناهی

گـــــرفتم دامــن بــــــخشنده ای را                که بخـــشد از کــرم کـوهی به کاهی

رحیمی، چــاره سازی، بـی نیازی                 کـــریمی، دلـــنوازی، داد خــــواهی

خــوشا آن کس کـه بندد با تو پیوند                خوشا آن دل که دارد بــــــا تو راهی

مـــران از آســــــــتانت بـــینوا را                   کــه دیگر در بــسـاطم نــیست آهــی

فـــنا کـــی دولت ســرمد پـــــذیرد                کــه اقـــــلیم بـــــــــقا را پـــــادشاهی

ز نـــخل رحــمت بـــی انــــتهایت                  بــــیفکن ســــایه بـــر روی گـــــیاهی

بـــــه آب چـشمه لطفت فـرو شوی              اگـــــر ســــر زد خــــطائی، اشـتباهی

مران یا رب ز درگاهت (رسا) را                   پــــــناه آورده ســــویت بـــی پـــناهی