فــکر گــدایی(اشعارمناجاتی)

الـهی ای حــبیب اشـــک جــــاری                  بـــســـویت آمـــدم بــا بیـــقراری

در میخانه را بـر مـــــا گــــشودی                     بـــه لـــبیکی دل مـــا را ربــودی

نــمی دانم چه شد ما را نـــرانــدی              بـه مـهمانی خــود مـا را کـشاندی

نــگه بـر جـرم و عصیانم نـکردی                     جـــدا از ایـن رفــــیقانم نــــکردی

تــو بـهتر از هـمه فــــــکر گـدایی                  رئــوفی، مـهربانی، تــــو خــدایی

دل تـــــــاریک مــن بــنما مـــنور                     همین اول زجـــُرم مـن تـو بگذر