رجز می خواند و گوید منم قاسم گل زهرا

ای عمو جان وا کن از راه محبت نظرت

آمدم تا بکشمی دست نوازش به سرم

پدرت باب یتیمان و تو او را پسری

پدری کن به من ِ خسته که من بی پدرم

مادر اکبر  ِ خود دیدی و گفتی تکبیر

اذن جنگم بده تا آنگه بببینی هنرم

اکبرت رفت و به من شده دل خویش و رسید

من عقب مانده ام از قافله کلاً سپرم

عمو جانم حسین (2)

ز خیمه می رود آرام، به جان آهسته آهسته

زند بوسه به پایش آسمان آهسته آهسته

برای بدرقه زینب ز دیده اشک می ریزد

ولی او می رود دامن کشان آهسته آهسته

رجز می خواند و گوید منم قاسم گل زهرا

اگر چه گشته ام از غم خزان آهسته آهسته

عمو جانم حسین (2)