راه امـیدواری(اشعارمناجاتی)

غـــــــرق گــنه نــا امید مــشو ز دربـــــار مـا

 

                                              کـــه عـفو کــردن بــود، در هـمه دم کــار مـــا

 

بـــنده شــرمنده تو، خـــالق و بــخشنده مــــن

 

                                            بــــیا بـــهشت دهـــم، مـــرو تـــــو در نــار مــا

 

تـــوبه شکستی بـیا، هـر آنچـه هـــــستی بـــیا

 

                                            امـــــیدوار بـــــــــــــــجو، ز نــــام غـــفار مــــا

 

در دل شب خیز و ریـز، قـطره اشکی ز چشم

 

                                             کــــه دوست دارم کــند، گـــریه گـنه کــار مـــا

 

خـــــواهم اگـــر بـــگذرم، از هـــمه عــاصیان

 

                                             کــیست کــه چــون و چـــرا کــند ز کـردار مــا

 

وای بــر آن کــو نــگشت، نـادام ز عصیان خود

 

                                             هــــلاک گــــردد بـه حــشر، در یَـــم قـــهار ما