غزل مصیبت و روضه جانسوز _حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام _حاج محمود کریمی

مشک خالی به دوش سقا بود

با امیدی به خاطر ما رفت

موج میزد عطش به لب هایش

از همه تشنه تر به دریا رفت

پدرم دست هایش میلرزید

قوت لشگرش از اینجا رفت

چقدر شور زد دل عمه ...

از میان حرم عمو ، تا رفت

او برای نجات طفل رباب

در دل یک سپاه تنها رفت

بعد از اینکه فرات را حس کرد

مشک تا قلب آب ، حتی رفت

 *همچین دستاش خنک شد" دست خنک بشه بدن یه مقدار خنک میشه ...*

دست من خورد به آبی که نصیب تو نشد

*من دیگه این دستارو نمیخوام ... مشکو به دندان که گرفت ، یه مقدار آب به روی سینه ریخت ... خدایا مرگ منو برسان ... بمیرم آقام تشنه هست ... وقتی مشک سوراخ شد گفت دیگه مرگ مرا برسان ...*

 وقت برگشت او ورق برگشت

چقدر تیر سمت سقا رفت ...

دستی افتاد و مشک خالی شد

آبروی امید بابا رفت ....

بی هوا تیر چشم او بوسید

سمت چشمش چه بی محابا رفت

او زمین خورد و یک نفر آمد

دست هایش همین که بالا رفت ...

با عمودی به جان او افتاد

ناله ای تا ورای دنیا رفت ...

 *داداش ...*

 همه جا بوی یاس پیچیده

پیش سقای تشنه ، زهرا رفت

بعد از او بود لشکری بی شرم

طرف خیمه های زن ها رفت ...

رحم الله عمی العباس ...

چون فقط او به خاطر ما رفت ...

.