«عباس نامدار »

برعهد خود ز روی محبت وفا نکرد

تا سینه را نشانه تیر بلا نکرد

تا دست رد به سینه بیگانگان نزد

خود را مقیم درگه آن آشنا نکرد

تا هر دو دست را به ره حق ز کف نداد

 در کوی عشق خیمه دولت به پا نکرد

تا از صفای دل نگذشت از صفای آب

خود را مدام قبلة اهل صفا نکرد

شرح غم شهادت او را به نینوا

 نشنید کس که چون نَیِ محزون نوا نکرد

تا داشت جان ز جانب مقصود نتافت رخ

تا داشت دست دامن همّت رها نکرد

خالی نگشت کشور اِلا  زخیل کفر

تا دفع خصم دوست به شمشیر لا نکرد

در راه دوست از سر کون و مکان گذشت

 و ز بذل جان خویش در این را ابا نکرد

از پشت زین تا به روی زمین نیوفتاد

از روی غم برادر خود را صدا نکرد

ره به خصم با تن بی دست بست لیک

لب را به آه و ناله و افسوس وا نکرد

دل سوخت زین الم که به میدان کارزار

دشمن هر آنچه تیر به او زد خطا نکرد

ام البنین که مظهر صبر و شکیب بود

غیر از فراق قامت او را دو تا نکرد

غافل ز مهر دوست چو پروانه نیست هان

کاری که عشق کرد به مس کیمیا نکرد

         محمد علی مجاهدی (پروانه)