مـــــن گـــــــدایم گدای ابوالفضل

مـــــن گـــــــدایم گدای ابوالفضل

مـــی کنم جـــان فدای ابوالفضل

مِهــــــر او در دلــــــــم جا گرفته

زنـــــــــده ام با ولای ابوالفضل

فخـــــــرم این بس که هستم بعالم

خــــــــادمی در سرای ابوالفضل

روز و شب اشک ریزم به دامان

در غم و در عـــــزای ابوالفضل

بســـــکه جـــــانسوز باشد غم او

جان بقربان فرق دوتای ابوالفضل

بود سقـــــــا و لب تشنه جان داد

ای بنـــــــــــــازم وفای ابوالفضل

گشت قـــــــــــــــربانی راه داور

علقمـــــــــــــه شد منای ابوالفضل

شد جــــــــــدا از بدن بهر اسلام

نـــــــــــــازنین دستهای ابوالفضل

بــــــــــــاز باشد به روی خلایق

بـــــــــــــاب دارالشفای ابوالفضل

ره    رُوِ     راه     آن   مقتدایَم

بر دو چشم بود خاکپای ابوالفضل

پیروی کـــــن زمَشی و مرامَش

تــــــــــا بجویی صفای ابوالفضل

<واصل>