فهرست

نمایش جزئیات

روضه و توسل ویژۀ ایام شهادت امام زین العابدین علیه السلام به نفس حاج امیر کرمانشاهی

روضه و توسل ویژۀ ایام شهادت امام زین العابدین علیه السلام به نفس حاج امیر کرمانشاهی

مثل شمعی به روی خاک چکیدن سخت است
با پَر و بالِ پُر از زخم، پریدن سخت است
 
تا چهل سال فقط آه کشیدن سخت است
یاد گودال و حرم، جامه دریدن سخت است
 
روضه و گریه شده روزی او در هرشب
خاطرش را همه دیدند مکدّر هرشب
 
با لب تشنه و با یک دل مضطر هرشب
یاد یک واقعه از خواب پریدن سخت است
 
بر امامی که اسیری به بیابان دیده
زخم پا بر اثر خار مغیلان دیده
 
اهل بیتش همه با صورت عریان دیده
معجر و پوشیه و جامه خریدن سخت است
 
آب را دید و دلش یاد عمو سوخته است
جگرش سوخت لبش،سوخت،گلو سوخته است
 
بهر آن که سر و عمامه ی او سوخته است
حرف، از کوچه و بازار شنیدن سخت است
 
چقدَر از غمِ این فاجعه افروخته است
چشم بر نیزه ی شش ماهه فقط دوخته است
 
یادِ حلقوم علی، حنجر او سوخته است
این وسط حرمله را یکسره دیدن سخت است
 
پیش آن کس که شرر بر جگرش افتاده
خنجری کُند به جانِ پدرش افتاده
 
دیده که در ته گودال سرش افتاده
تشنه لب کشتن مذبوح شدیداً سخت است
 
یک نفر که شده گریانِ پدر تا حالا
یادش افتاده تن خونیِ بابا حالا
 
بوریایی که خودش دیده و اما حالا
دم آخر کفنش را طلبیدن سخت است
 
شاعران:مهدی علی قاسمی و محمدجوادشیرازی
.
شامیان اشک عزیزان خدا را دیدند
جای همدردی بر آل علی خندیدند
عوض رخت سیه جامۀ نو پوشیدند
همه در پای سر خون خدا رقصیدند
کینۀ کهنۀ خود را به علی نو کردند
سر هر کوچه بنی‌فاطمه را هو کردند
 
سر مصباحِ خدا راهبر قافله بود
خنده وعشرت و شادی وکف و هلهله بود
سنگ بر فرقِ سر و برکف پا آبله بود
سر اصغر روی نی، روبروی حرمله بود
کودکان با نَفَسِ سوخته فریاد زدند
ناله بر زخمِ تن سیدِ سجاد زدند
 
شام در چشم بنی‌فاطمه شام آمده بود
سنگ‌ها بر سرشان از لب بام آمده بود
دختر فاطمه در محضر عام آمده بود
همره دختر زهرا سه امام آمده بود
ناله‌ها بود که از سینه رها می‌کردند
هر سه بر زینب مظلومه دعا می‌کردند
شام ما را به سوی بزم شراب آوردند
بهر دلجویی اطفال طناب آوردند
ساغر مِی عوض ظرف گلاب آوردند
ستم و محنت و اندوه و عذاب آوردند
 
زجر‌ها در ملأ‌ عام به ما می‌دادند
دسته‌دسته همه دشنام به ما می‌دادند
پسر هند شرر بر جگرت زد دیدی
زخم‌ها بر روی زخم دگرت زد دیدی
خنده بر سوز دل و چشم ترت زد دیدی
خیزران بر لب خشک پدرت زد دیدی
تو که از خاک درت خلق، عزیزی ببرند
خواهرت را ز چه باید به کنیزی ببرند
 
شاعر:استاد غلامرضا سازگار
 
در مجلس شراب بود که شخصیتم شکست
یک سرخ مو   ز قافله ی ما کنیز خواست
کارِ رقیه ی تو همان جا تمام شد
وقتی سر تو واردِ بازارِ شام شد
.

برچسب ها