سینه زنی زمینه زیبا _ ویژۀ شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام _سال 97_حاج محمود کریمی

مدینه جایی بین ابراست .. که هر ابری به دورش گریونه یه اقیانوسِ خاکی اونجاس که خورشید تو عمقش پنهونه ..

ملائکه تویِ ملکوت،سمت مدینه پر میزنند تو عالم معنا تو بقیع،دارن حرم درست میکنند

فرشته ها از روز ازل خادمِ حرمِ امام حسنن

یه روضه خوان دائم ، بالاسر قبرش میخونه از داغِش ... میخونه از صبرش

(مگه یادم میره من بودم و یه گلِ پرپر؟! مگه یادم میره زخمِ رویِ صورتِ مادر؟! مگه یادم میره خونابۀ بالِ کبوتر؟!)۲ _____________ (مدینه شهری تویِ دل هاس که اسمش دل رو میلرزونه)۲ دلُ میلرزونه قبرایی که زیر آفتاب و بارونه ..

دلی که شد امام حسنی، دیگه زمین براش قفسه آزاده و رهایِ رهاس، با آسمونا هم نفسه ..

یه روزی زائرِش میشه و به همۀ آرزوهاش میرسه

یه روضه خوان بینِ ... مقامِ بالاسر۲ میخونه از کوچه ... میخونه از مادر

(مگه یادم میره من بودم و کوچۀ غم ها مگه یادم میره دستی سیاه که میره بالا مگه یادم میره روی زمین نالۀ زهرا)۲

مگه یادم میره من بودم و یه گلِ پرپر؟! مگه یادم میره زخمِ رویِ صورتِ مادر؟! مگه یادم میره خونابۀ بالِ کبوتر؟! _____________ (مدینه تو با شعری که خوند دم آخرِ آقات ، میسوزی)۲ به آیینه ش روز آخر گفت مثه روز تو نیست هیچ روزی ...

(امام حسن خودش دلارو، برده به کربلایِ حسین)۲ بخشیده روضۀ خودشُ، به اشکِ روضه هایِ حسین

کریمِ عالم بود و گذاشت دارو ندارشُ برایِ حسین

با جیگر پاره ... با اون تنِ بی حال میخونه از مقتل ... میخونه از گودال

ای کشتۀ دور از وطن،دور ازوطن ... وای ای تشنۀ صدپاره تن،ای بی کفن ... وای

.