گلستان شوق

ای کوی تو قبله گاه مردم                           همنام نبی امام پنجم

باشد چو قضا ، قدر مطیعت                        هر گاه کنی به او تحکّم

جز جدّ گرامیت محمد                                داری تو به انبیا تقّدم

در مکتب حکمت تو لقمان                          آموخته علم از تعلّم

با دوستی تو می توان بود                         از نعمت خلد در تنعّم

وز قهر خداست دشمن تو                          از نار جهیم در تالّم

هر کسی که به کشتی ولایت                    بنشست چه باکش از تلاطم

از عشق رخت به گلشن شوق                   بلبل به نوا کند ترنّم

هر غنچه که بشکفد ز لعلت                       یاد آور و می کند تبسّم

                                    ز انوار جمال بی مثالت

                                    تابان شده مهر وماه و انجم

                                                                        ( فراهانی کاشانی)