روضه و توسل جانسوز _ شب اربعین - حاج حیدر خمسه

کوچیک بودم که اسمتو شنیدم

از اولش خیلی هوامو داشتی

هر کی می خواست تو رو ازم بگیره

دست منو گرفتی و نذاشتی

تو زندگیم جلوتر از هر عشقی

نمی دونم اسمشو چی بذارم

مادر من تموم زندگیمه

ولی تو رو بیشتر از اون دوست دارم

شاه سلامٌ علیک

حسین سلامٌ علیک

تا زیر پرچمت نفس می کشم

*من امشب یه حرفایی رو نمیزنم، که نه من خجالت بکشم نه تو، اصلاً به رو خودتم نیار فردا چه خبره، چقدر بدِ شب اربعین مجلس روضه اینقدر شلوغ،ای کاش امشب دو ردیف آدم اینجا بود، بمیرم براتون،دو سه روزه چه غصه ای خوردید، قربون اونایی برم که به هر دری زدن برن نشد، غصه نخور،یه کربلا نرفته هم من سراغ دارم،اما تو اگه نرفتی نزدنت، اما اونی که من سراغ دارم میخواست بره،از بس زدنش نرسید کربلا....حسین جان منو کربلا امسال نبردی، می خواستی خرابم کنی، من تو رو مردم نمیتونم نگاه کنم، هر کی به ما رسید، تو چرا نرفتی؟لات ها هم رفتن، سر کوچه وایستاده ها هم رفتن...*

باز دوباره جاماندم

منم دل دارم،منم دل دارم....

رفتن و تنها ماندم

منم دل دارم،منم دل دارم....

*آقا جان من کربلا نرفته نیستم، اگه گفتم اربعین کربلا بیام،آقا شنیدم چهل روزه خواهرت غلام نداره، گفتم:بیام دور کجاوه ی خانم، بگم:خانوم! غلام نداری،نوکر که داری،چهل روزه کسی رکاب برات نگرفت،لذا وقتی رسید هی میگفت: عباس! پیرم کردن،عباس!بیچاره ام کردم،عباس! نامحرما.....*

تا زیر پرچمت نفس می کشم

محاله به نفس نفس بیوفتم

خدارو شکر خدا تو رو بهم داد

آروم شدم حرفامو با تو گفتم

*دیدی وقتی زمونه عرصه رو بهت تنگ میکنه،تا میری روضه میای دلت وا میشه، آقا! هر وقت از هرجا بریدم،دویدم اومدم روضه، بعضی وقت ها میشینم میگم:بابام،حسین...میگم:حسین،میگم:مادرم،حسین..میگم:حسین..بابا بچه سومش هم رفت سوریه جنازه اومد رفتن گفتن حاجی! دو تا جوان دادی،اونو چرا فرستادی؟ گفت: نشستم دیدم زینب بالاتره یا بچه هام،دیدم زینب بالاتره،گفتم:برو بابا….*

اول شعر تبرک شده با بسم الله

اول مرثیه ها هست فقط بسم الله

هرکه دارد به سرش شور و نوا بسم الله

هرکه دارد هوس کرببلا بسم الله

*رفقا کمتر از 50 روز و شب توی روضه ای، اما کمتر از گل کسی بهت نگفته، هر کی رسیده جلوت احترام کرده، من یه خانمی سراغ دارم، فردا که رسید،گفت:*

ببین گرفته صدایم

من از صدا زدنت

نفسم در نمی آید

*کتکم زدن....*

دل ما را به سوی کرببلایت بکشان

بوی سیب حرمت را به مشامم برسان

اربعین آمده و گریه فراوان دارم

بعد چل روز ببین حال پریشان دارم

بر لبم زمزمه و ذکر حسین جان دارم

چشم اُمید به دستان کریمان دارم

کاروان اسراء سوی حرم آمده است

حضرت عالمه با قد خم  آمده است

با تنی زخم و لبریزِ وَرم آمده است

با دلی پر زغم و دیده ی نم آمده است

کاروان آمده افسوس که آب آور نیست

قاسم و اصغر و شهزاده علی اکبر نیست

*همه رو آروم کردن،بچه ها رو یکی یکی عمه ی سادات آروم کرد، دو نفر گریه شون بند نمی اومد، یکی رباب ِ،هی می گفتن:چیه خانم؟ می گفت: بچه ام کجاست؟ چرا هر کی سر قبری رفت،بچه ام کجاست؟ امام سجاد اومد آرومش کرد، فرمود: خودم گذاشتمش رو سینه ی بابام. رباب اینو شنید آروم شد،اما سکینه دست بردار نیست،هی می گفت:" وینه عمی؟" عموم کجاست؟.... وقتی علقمه رو نشونش دادن،یه ظرف آب برداشت، راه نمی تونست بره، رسید علقمه، افتاد رو قبر،صدا زد: عمو! پاشو، آب رو آزاد کردن، شنیدم آب نخوردی،حسین.....*

وادی کرببلا حال و هوایی شده بود

بر سر قبر حسین شور و نوایی شده بود

کار زینب به خدا نوحه سرایی شده بود

خاطرات سفرش باز تداعی شده بود

ای برادر به خدا بعد تو غوغایی شد

به سر راس تو ای شاه چه دعوایی شد

 دیدم از دور همه بال و پرت را بردند

دیدم از دور چگونه سپرت را بردند

شال بسته شده دور کمرت را بردند

ناگهان در دل گودال سرت را بردند

اشک میریزم و یاد غم عاشورایم

یاد غارت شدن روسری زن هایم

*اومد بالا قبر، یه نگاه کرد دید خلوته دورش، افتاد رو قبر، میزد رو قبر، این قرارمون نبود، موهام سفید شد،دستام رو ببین،صورتم رو ببین،یه نگاه کرد دید چند تا اومدن دورش،گفت:داداش! اگه اینا نبودن، کبودی های تنم رو نشونت میدادم، هر کی اومد تازیانه ام زد، اینقدر خودم رو سپر بچه هات کردم، حسین.....*

.