امــت نــامـهربان(شعر در فراق رسول اكرم(ص))

رو در جــنان چــو خــاتم پـــیغمبران گــذاشت

 داغــی گــران بــه ســینه اهــل جــهان گـذاشت

او بُـــد هــمای قُــدسی و عــالم بــر او قــفــس

 بــگشود بــال و روی، بـر ان آشــیان گـــذاشت

در راه ســر بــلندی دیــن و رضــای حـــــق

 کــوشید تـا کـه بـر سـر این کــار جــان گــذاشت

راحـت بــشد از شــماتت و آزار دشــمنــان

 رفــت و غَــمش بـه سینه عـــالم نــشان گـذاشت

رفــت از مــیان امــت و در بــین مــسلمین

از خــود بـه یـادگار دو شــــیئی گــران گــذاشت

هــست آن دو شیء عترت و قرآن که امتش

 نــه حـد این شناخت مه حرمت بر آن گــــذاشت

او در گــذشت و فــاطمه دل شــــکسته را

تــنها مـــیان امــــــــــت نـــامــهربان گـــــذاشت

زهــــرا مگر نبود ز عترت که خصم دون

پــس درد و داغ بــر دل ن نـــــوجوان گــــذاشت

شـــیر خـــدا امـــام زمـــان بـود و فاطمه

جــــان را بـــــراه حــــفظ امام زمــــان گـذاشت