روضه حضرت زهرای سلام الله علیها و گریز به مصائب كربلا _ حاج مهدی سماواتی

ز سیل اشک چو نخل خمیده بر لب جویم

چه خوش بود،بنشینم زعمر دست بشویم

*مَا زَالَتْ بَعْدَ أَبِیهَا مُعَصَّبَةَ الرَّأْس بَاكِیَةَ الْعَیْنِِ نَاحِلَةَ الْجِسْمِ مُنَهَّدَةَ الرُّكنِ یُغْشَى عَلَیْهَا سَاعَةً بَعْدَ سَاعَةٍ ...* بعد باباش رسول خدا پیوسته گریه می کرد ، جسمش ضعیف و نحیف و لاغر شده بود،قدش خمیده شده بود ، ساعت به ساعت از حال می رفت .....زهرا جان .....

فراغ و دردوغم وغصه وملال ومصیبت

هجوم آوردازشش جهت هماره به سویم

زهرا جان ....

گرفته هر نفسم راهزار درد نگفته

نه آن نفس که بنالم نه آن زبان که بگویم

*اینم سهم شهدامون،همشون بهره ببرن،اموات ،امام راحل فیض ببرن...*

کبودی رخم از غربت علی ست که مردم

همه به جرم علی دوستی شدن عدویم

زهرا جانم .....

مدینه حبیبه خدا گریه می کرد ، کربلا و گودی قتلگاه دختر همین فاطمه ، نوشتند: "بكت و اللَّه كلّ عدوّ و صدیق" حسین .....نازدانه ی ابی عبدالله دید عمه کنار یه پاره پاره بدن گریه می کنه و تازیانه میخوره، صدا زد :"عَمِّتی هذا نَعشُ مَن" این بدن،بدن کیه؟!! فرمود حق داری بدن باباتو نشناسی، تا فهمید بدن باباش حسین ِ صدا زد : "أَبتا أُنظُر الی عَمَّتِیَ المَضروُبَه"حسین جان ......

.