نخل امید (شعر شهادت حضرت زهرا(س))

مــــــدینه کـــــو پـــــرستوئی کــه من بال و پرش بودم

 چـه شد آن طایر قدسی که من در محضرش بودم

مــــــــدینه کـــــــاش جـــــــان من بلا گردان او می شد

کــــــــه عــمری باغبان غنچه های پرپرش بودم

 مـــــــــــدینه نـــــــخــــل امــــــــید مرا آتش زدند اعدا

کـــــــــــنار بـــــاغ در اندیشه برگ و برش بودم

مــــــــدینه قــــــــصه پروانه را از من چه می پرسی؟

 مــــــــیان شــــــعله ها من شاهد خاکسترش بودم

مـــــــــدینه لـــــــــذت دیــــــدار زهرا را بپرس از من

 کــــــــه بــــر بــــالــین او محو نگاه آخرش بودم

مـــــــــــدینه از نــــــــفس افــــــتاد آن ریحانه در حالی

 کــــــــه مــــــن آئینه دار دیده او خون تَرَش بودم

مــــــــــدینه گر چه دستم بسته بود اما دلم می خواست

کـــــــه در وقت ز پـــــا افتادن او در بـَرَش بودم

مــــــــــدینه آن شب قـــــدری که رفت آن نازنین مادر

 پـــــــریشان خاطر از حال و هوای دخترش بودم