گل نشکفته (شعر شهادت حضرت زهرا(س))

در گـــــلشن رســـــــالت، آتش زبانه می زد

گـــــــل گـــشته بود خاموش، بلبل ترانه می زد

در بـــــــوستان توحید، یک نا شکفته گل بود

گـــر می گذاشت گلچین، این گل جوانه می زد

من ایستاده بودم دیــــــدم کـــه مـــــــادرم را

قــــــاتـل گهی بـــه کوچه، گه بین خانه می زد

گاهی به پشت و پهلو، گاهی به دست و بازو

گاهی به چشم و صورت، گاهی به شانه می زد

گـــــردیده بــــــــــود قُنفذ هم دست با مُغیره

او بـــــــــــــــا غلاف شمشیر این تازیانه می زد