مدح خوانی ویژۀ میلادِ حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام _ محمدحسین پویانفر

ذکر خیر تو شد و فطرست اینجا آمد نوکری گفت حسین، حال دلم جا آمد باز هم بویِ خوش تربت اعلی آمد رفت در دست تو این دست که بالا آمد

باز در حق گرفتار محبت کردی آمدم نه تو مرا سوی خودت آوردی

با وفا ، مثل تو دور و بر من نیست کسی بین مردم به خدا یاور من نیست کسی غیر تو دلخوشی محشر من نیست کسی غیر تو سایۀ بالا سر من نیست کسی

بسته ام گوشۀ از دامن لطف تو دخیل فطرسم ، آمده ام تا بشوم جبرائیل

به سر زلف تو خوب است گرفتار شدن با تو دارند همه میل بدهکار شدن من کجا و هوس نوکر دربار شدن عشق یعنی سگ آقای وفادار شدن

من همانم که مرید قمر علقمه ام "از همه دست کشیدم که تو باشی همه ام "

آن جماعت که درِ خانۀ تو پیر شدند همه آن ها که به لطف تو نمک گیر شدند مردمانی که سر سفرۀ تو سیر شدند همگی لایق خوشبختی تقدیر شدند

عاقبت با تو فقط ختم به خیر است آقا سند مستندم راهب دیر است آقا

ای همه شورم و آرام و قرارم آقا احتیاجی به کسی جز تو ندارم آقا بی تو گمراه شوم ، باش کنارم آقا محرم راز منی، با تو ندارم آقا

نشده ثانیه ای نیز ز یادم ببری از برادر به من ارباب تو نزدیک تری

انا سائل انا مدیون و غلام بن غلام سال ها در همه جا از تو فقط بردم نام ای درون مایۀ ضرب المثل سنگ تمام وقت مردن تو بیا تا که نمیرم ناکام

خانۀ قبر مرا با نظری روشن کن رحم بر بی کسی ام موقع جان کندن کن

من پریشان تو ای پادشه عطشانم تا دم مرگ عزادار غمت می مانم عاقبت غصۀ جانسوز تو گیرد جانم وقت شادی و عزا روضۀ تو می خوانم

بی کس و یار ترین شاه اباعبدالله بوریا شد کفنت ، آه ، اباعبدالله

شاعر: محمد حسین رحیمیان

.