مدح و توسل ویژۀ ایام ولادت حضرت رقیه سلام الله علیها به نفسِ حاج محمود کریمی

رٰايَتِ نَصرِ خدا به دوشِ اباالفضل ناله ي تو معنيِ خروشِ اباالفضل

خنده ي مستانه ات سُروشِ اباالفضل صَرفِ دلِ تو توان و توشِ اباالفضل

قهقه ات تا رسد به گوشِ اباالفضل ميرود از سر تمامِ هوشِ اباالفضل

طِيِّ چهل منزل است رأسِ بُريده بر لبِ خشكيده ات خنده نديده

اي شده از كودكي امير و علمدار ناله ي تو ذوالفقارِ حيدرِ كرار

اي ز فراقِ رُخِ پدر شده بيمار حاجت خود را سحر گرفته ز دلدار

قلب مرا هم بگير و خوب نگهدار روز قيامت به دست فاطمه بسپار

هست عجين با ولايتِ تو سرشتم روز قيامت تويي تويي تو بهشتم

اي همه ليلايي يان ز عشقِ تو مجنون اي به سلوكِ شهيد سِير تو قانون

نهضت كرب و بلا به اشكِ تو مديون نَه نشيندم ز بارگاه تو ، ممنون

تا كه بشويد سِرِشكِ آن رُخِ پُر خون دستِ خدا شد از آستينِ تو بيرون

شام غمت با حضورِ دوست سَحَر شد نيمه ي جانِ تو رونمايِ پدر شد

"دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند وندر آن ظلمت شب آب حیاتم دادند

چه مبارک سحری بود و چه فرخنده شبی آن شبِ قدر که این تازه براتم دادند

*بابا به ما صدقه دادند  قبول نکردیم اما ذکات یه جا به من میرسه...*

من اگر کامروا گشتم و خوش دل نه عجب مستحق بودم و اینها به ذکاتم دادند" .