زمزمه و توسل ویژۀ میلاد کریم اهل بیت امام حسن مجتبی علیه السلام به نفسِ حاج میثم مطیعی

ای نورِ دو عالم، ای جانِ دو دنیا ای سِبطِ نَبی ، عشقِ علی ، ای گُلِ زهرا از روشنیِ نام پُر از حُسنِ تو ای گل همه جا حِصنِ حَصین شد در ماهِ دعا آمدنت،علتِ بخشودگیِ اَهلِ زمین شد بر شانه ی خاتم، تو نقشِ نگینی هم حیدر و احمد، هم روحُ الاَمینی تو نورِ دو چشمِ همه ی اَهلِ کِسایی تو ماه ترینی ای آنکه سَرِ خوانِ تو عُمریست که هم دشمن و هم دوست سهیم است شَهرُالرَّمَضٰان از کَرَم و پا قَدَمِ توست اگر شهرِ کریم است حیدر حیدر، چشمانِ تو روشن شد ماهِ حَق، از ماهِ تو گلشن عشقِ اَزلی تو، شیرِ جَمَلی تو در معرکه ها آینه ی جَنگِ علی تو ای صلحِ تو چون ضربه ی شمشیرِ تو در معرکه کاریست حَسَن جان در وقتِ دُعا بر لبِ ما نامِ پُرِ از حُسنِ تو جاریست حَسَن جان دارد دلِ تنگم ،امیدِ عَطایت بسته ست دخیلم ،بر سبزِ عَبایت ای حیدرِ کرارِ جَمَل ثانیِ مولا سرهاست به پایت تو عشقی و ایمانی و تو معنی قرآنی و تو جانِ جهانی تو ماهِ زمین ،عشقِ خدا هستی و من عاشقِ بی نام و نشانی *با یه امیدی اومدم دَرِ خونه ات، آقایِ من! ای کریمِ اهلِ بیت، هیچ فقیری به آقا رو نمی کرد،مگر اینکه آقا بهش عطا میکرد، این رو فقط منابع ما ننوشتن، اَنسابُ الاَشرافِ بلاذری از منابع مهم اهل سُنَّتِ، میگه: هر فقیری به حسن ابن علی رو میکرد، مأیوس نمیشد. از آقا سؤال کردن چرا هیچ وقت هیچ فقیری از دَرِ خانۀ شما دستِ خالی نمیره؟ فرمود: من خودم دستام به دستانِ خدا بلندِ، من به لطفِ خدا امید دارم، برا همین شرم میکنم، حیا میکنم که خودم فقیر باشم و فقیری رو مأیوس کنم.* کریم کاری به جز جود و کَرَم نداره آقام تو مدینه است ولی حَرَم نداره* تو عشقی و ایمانی و تو معنی قرآنی و تو جانِ جهانی تو ماهِ زمین ،عشقِ خدا هستی و من عاشقِ بی نام و نشانی حیدر حیدر، چشمانِ تو روشن شد ماهِ حق، از ماهِ تو گلشن «شاعر فرشته حسینی» .