مدح و توسل به امام حسن مجتبی علیه السلام به نفس حاج محمود کریمی

تو در میان امامان چراغ انجمنی تو آفتاب جمال خدای ذوالمننی

تبر به دست نداری خلیل بت شکنی تو پاره ی جگر ختم الانبیا ؛ حسنی

بقیع توست همیشه حریم اهل البیت امام عالم خلقت کریم اهل البیت

تو روی دست پیمبر ، تمام قرآنی تو فوق فوقِ مَلَک در لباس انسانی

علی ست جان پیمبر تو بر علی جانی تو تا خداست خداوندگار ، سلطانی

سکوت وصبرتو مانند ذوالفقار علی ست به اقتدار تو نازم که اقتدار علی ست

بقای دین همه در پرتو امامت توست بهشت اهل قیامت به ظلّ قامت توست

کَرَم همیشه گدای در کرامت توست قیام و صلح مطیع خط زعامت توست

تو اولین دُر دُرج پیمبری مولا تو میوه ی دل زهرا و حیدری مولا

خداست منتظر لحظه ی عبادت تو عنایت و کَرَم و لطف و جود، عادت تو

سلام دائم سادات بر سیادت تو محیط جنگ جَمَل شاهد رشادت تو

تویی تمام پیمبر ؛ تویی تمام علی به ذوالفقار تو پیروز شد امام علی

به وصف مدح تو باید زبان گرفت حسن که در پناه تو ایمان امان گرفت حسن

به صلح و صبر تو اسلام جان گرفت حسن چه خوب از تو خدا امتحان گرفت حسن

به صبر کار عدو را تمام کردی تو قیام کرب و بلا را قیام کردی تو

تو شهریار جهانی ، غریب خانه چرا ؟ غریب تر ز غریبان ، در آشیانه چرا ؟

ز زخم تیغ زبان بر دلت ، نشانه چرا ؟ امام هر دو جهان را غم زمانه چرا ؟

تو وارث غم و اندوه و غربت پدری تو بین خانه ی خود از پدر غریب تری

هزار کوه بلا ریخت آسمان به سرت دو بار پاره شد ای پاره ی جگر ، جگرت

یکی به کوچه روان گشت خون ز چشم ترت دمی که خورد زمین مادر نکو سیَرت

یکی به خانه که خون دل از دهانت ریخت دمی که زهر هلاهل شرر به جانت ریخت

تو را که داد نبی بوسه بر لب و دهنت هماره زخم زبان بود ، پاسخ سخنت

ز زخم تیر ستم لاله زار شد بدنت گریست بر بدن پاره پاره ات کفنت

همین که تیر به سوی جنازه ی تو شتافت دل رسول خدا ، سینه ی حسین شکافت

.