زمزمه شب ششم محرم1400 قسمت اول سید رضا نریمانی جوونیمو میریزم به پای تو...

جَوُونیمو میریزم به پای تو
کاش سفید بشه موهام به پای تو

یه پیر غلام بشم آخرش برات
یا که جون بدم تو روضه های تو

یه عُمرِ که تو دام تو دلم اسیره
خدا محبت تو رو ازم نگیره

همین روزا براتمو ازت میگیرم
یا کربلا میرم یا تویِ روضه میمیرم

صاحب کَرَم، میبینی که مضطرم
من تو رو رها کنم کجا برم

خیلی بدم من به تو نارو زدم
نکنه به من بگی نیا حرم

بهم نگو که باورم نمیشه
تویی که مهربون بودی باهام همیشه

خدا نیاره رزق من تو روضه کم شه
دعا کن این غلام سیاه خرج حرم شه

حسینِ من، حسینِ من، حسین جان 

صِدام گرفت، اینقده صدا زدم
بس که سینه تویِ هیئتا زدم

ببین منو، ببین اشکِ چشمم و
خودمو چقد تو روضه هات زدم

شاید تا اربعین دَوُوم نیارم
چقد همه برن حرم بروم نیارم

تو این شبا ذکرِ مادرم حسن
بی کفن حسین و بی حرم حسن

غریب حسین، دلِ بی شکیب حسین
تا همیشه سایه ی سرم حسن

واسش یه روز یه گنبد طلا میسازیم
شبیهِ گنبدِ امام رضا میسازیم

تو این شبا میبارن چشایِ من
یه چِشَم میگه حسین یکی حسن

یکی غریب توی دشتِ کربلا
یکشون غریبه اما تو وطن

حسین و سر بریدن از قفا تو صحرا
حسن رو کشته کوچه و غمای زهرا

در این مدینه همین جا سَرِ مرا ببرید
ولی غلاف به بازویِ مادرم نزنید

صدای در، دری که تویِ شعله سوخت
دری که یه میخ و تویِ سینه کوفت

صدای جیغ، توی خاکستر و دود
کی میدونه، چی تو دستِ فضه بود

بابام با اشک داره فریاد میزنه
این زنی که میزنید زنِ منه

یکی تنش زخم و پر ستاره شد
جگرِ یکی مدینه پاره شد

یکی دیگه لخته های خون و دید
کربلا بعدِ حسین آواره شد

باید همه گریه کنیم برایِ زینب
نمیشه هیچ غمی مثه غمای زینب

عمو ببین، که میریزه خونِ من
بیا که رسید به لبها جونِ من

ببین چقدر، مثه مادرت شدم
با لگد شکسته استخونِ من

ببین چه جوری قاسمِ تو سربلند شد
چه مردی شد برا خودش، قدش بلند شد

عمو برو بگو تو به مادرم
که منم شدم فداییِ حرم

بهش بگو پیشِ عمه زینبم
نکنه گریه کنی بالا سرم

عمو تو رو خدا به فکر مادرم باش
به جایِ من مواظبِ برادرم باش