"وَهذا ما لاَ تَقُومُ لَهُ السَّمَاوَاتُ وَالاَرْضُ "

 

چوب از یزید خورده ای و قهر با منی

از چه لبت به صحبت من وا نمی شود

 

" يَا سَيِّدِى! فَكَيْفَ لِى وَ أَنَا عَبْدُكَ الضَّعِيفُ الذَّلِيلُ ، الْحَقِيرُ الْمِسْكِينُ الْمُسْتَكِينُ، یَا إِلَهِی وَ رَبِّی وَ سَیِّدِی وَ مَوْلاَیَ لِأَیِّ الْأُمُورِ إِلَیْکَ أَشْکُو وَ لِمَا مِنْهَا أَضِجُّ وَ وَ أَبْکِی‏ لِأَلِیمِ الْعَذَابِ وَ شِدَّتِهِ أَمْ لِطُولِ الْبَلاَءِ وَ مُدَّتِهِ فَلَئِنْ صَیَّرْتَنِی لِلْعُقُوبَاتِ مَعَ أَعْدَائِکَ وَ جَمَعْتَ بَیْنِی وَ بَیْنَ أَهْلِ بَلاَئِکَ وَ فَرَّقْتَ بَیْنِی وَ بَیْنَ أَحِبَّائِکَ وَ أَوْلِیَائِکَ .."

 

 

"فَهَبْنِی یَا إِلَهِی وَ سَیِّدِی وَ مَوْلاَیَ وَ رَبِّی صَبَرْتُ عَلَى عَذَابِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَلَى فِرَاقِکَ وَ هَبْنِی (یَا إِلَهِی) صَبَرْتُ عَلَى حَرِّ نَارِکَ فَکَیْفَ أَصْبِرُ عَنِ النَّظَرِ إِلَى کَرَامَتِکَ أَمْ کَیْفَ أَسْکُنُ فِی النَّارِ وَ رَجَائِی عَفْوُکَ فَبِعِزَّتِکَ یَا سَیِّدِی وَ مَوْلاَیَ أُقْسِمُ صَادِقاً لَئِنْ تَرَکْتَنِی نَاطِقاً لَأَضِجَّنَّ إِلَیْکَ بَیْنَ أَهْلِهَا ضَجِیجَ الْآمِلِینَ وَ لَأَصْرُخَنَّ إِلَیْکَ صُرَاخَ الْمُسْتَصْرِخِینَ وَ لَأَبْکِیَنَّ عَلَیْکَ بُکَاءَ الْفَاقِدِینَ وَ لَأُنَادِیَنَّکَ أَیْنَ کُنْتَ یَا وَلِیَّ الْمُؤْمِنِینَ "

 

 

"یَا غَایَةَ آمَالِ الْعَارِفِینَ یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ"

 

*گودالِ قتلگاهِ دعای کمیل این فراز از دعاست، میگه وقتی ابی عبدالله دید، دارن‌ طرف خیمه ها میرن هی زیر لب میگفت: "یَا غِیَاثَ الْمُسْتَغِیثِینَ..."  یَا حَبِیبَ قُلُوبِ الصَّادِقِینَ وَ یَا إِلَهَ الْعَالَمِینَ"

 

بانوی حرم ‌در دل صحراست، خدایا چه کنم؟

زینبم یکه ‌و تنهاست، خدایا چه کنم؟

 

 

هرچه او بیشتر نَفَس می‌زد

بیشتر می‌زدند زینب را

 

تیغ شان مانده بود در گودال

با سپر می‌زدند زینب را

 

 یک نفر مانده بین گودالُ

 صد نفر می‌زدند زینب را

 

 

دختر فاطمه چون از پسر سعد عنید

گشت مأیوس بیامد ببر شمر پلید

 

گفت دانم نکند بر تو اثر، گفت و شنید

میکشی تشنه حسین را به تقاضایِ یزید

 

مهلتی تا بسوی قبله کِشم پایش را

سایه از معجر نیلی کنم اعضایش را

.