سرود ویژۀ ولادتِ حضرت رقیه سلام الله علیه به نفس حاج احمد نیکبختیان

خدا داده یه کوثر به ارباب دو عالم
همه دنیا میدونن که پیش مرگِ سه ساله ام

ای قرارِ عالم، رقیه رقیه
ای همیشه یارم، رقیه رقیه
تویی عشقِ ما و 
منم عبدِ زارم، رقیه رقیه

آخرِ عشقه اکبری و
اُختُ الاصغری و
یارمادری و، ای جانم ای جانم

«بِنْتُ الحُسین رقیه.. مددی یا رقیه..»

کی گفته که تو نیستی، تو هستیِ ماهایی
چقدردیوونه داری، آخه عشقِ گدایی 

من مدافعِ تو، میمونم میمونم
تا قیامت از تو، میخونم میخونم
من همون شیداتم که تو رو دوست داره
 همونم همونم

کاش روزی جور کنی  حرمت 
 تا که با علمت، از سرِ کرمت 
راهی شیم راهی شیم

«بِنْتُ الحُسین رقیه.. مددی یا رقیه...»

روی شونه ی عباس، نشسته گلِ ارباب
بااون چهره ی زیباش، زده طعنه به مهتاب

آینه بندون شدباز حریمت
کاش بشم روزی من مقیمت
روزیم و میگیرم ازتو وبابای کریمت

ای قبله ی همه ی شهدا
عشقِ خون خدا، رهبرِ اُسرا بی بی جان 

«بِنْتُ الحُسین رقیه .. مددی یا رقیه»

بازم دلها دلها شد مست و شیدا
شده شهرِ شهرِ مدینه غوغا

حسین داره داره، داره میخنده
روی دستش انگار خوابیده زهرا

گل دراومد امشب غصه سراومد امشب
بازم انگار دوباره کوثر اومد امشب

از آسمونا اومد یه ماه زیبا
نمکِ سُفره ی حسین اومد به دنیا

«یا رقیه جانم ،جانم رقیه جانم»

دردونه اومده یک دونه اومده 
دختر، نگو بگو خاتونِ محشر

اومدباقدماش، بابرقِ تو نگاش
 خنده رو لبای عباس و اکبر

«یا رقیه جانم ،جانم رقیه جانم»

مثلِ بارون بارون، صاف و زلاله
به این دختر دختر، عالم میباله

همه کوهها کوهها، اگر طلا شن
میشن گردو خاکِ پای سه ساله

دخترِ نمونه اس آره چراغِ خونه اس
دومی نداره تَکِه یکی یدونه اس

کسی نیس قرینه اش هم رنگه بازمینه اش
عباس و که میبینه میپره تو سینه اش

«یا رقیه جانم ،جانم رقیه جانم»

گلِ نازِ نازِ باغِ باباشه
مثه صوتِ صوتِ زهرا صداشه

مثه دو تا برقِ ستاره تو شب
لای گیسو برقِ گوشواره هاشه

میبره دلارو دلای باخدارو
میندازه همیشه جانماز بابارو

داره اصل و ریشه بی بَدله همیشه
توی چادر نماز یه پارچه خانوم میشه

«یا رقیه جانم ،جانم رقیه جانم»