مناجات ویژۀ ماه مبارک رمضان به نفس حاج مهدی رسولی

دوباره سُفره ی شب زنده دارها وا شد
دوباره مسجد و محراب خانۀ ما شد

دوباره زمزمۀ دانه های تسبیحم
دوباره دستِ دعای من و مفاتیحم

دوباره با شهدا افتتاح می خوانم
و پای دینِ خدا با امام می مانم

دوباره بال گشایم دو دستِ خالی را
فرازهای ابوحمزۀ ثمالی را

ببار ابر خطاپوش، ماه رحمت شد
ببخش صاحبِ خانه، دوباره زحمت شد

ندای دعوت و این سفره های روحانی
منی که بی سر و پایم کجا و مهمانی

کنار سفره من آداب را نمی دانم
فقط رسیده ام و خواب نمی دانم

دلا بیا که خطا را به آه می بخشند
بیا که به خاطرِ زهرا گناه می بخشند

به روزه خوار بگو توبه در حضور اینجاست
هزار توبه شکستی بیا، غفور اینجاست

کنارِ یار نشستن چه لذّتی دارد
گناهکار هم انگار عزتی دارد

به جز کنارِ دعا خوان دلم نمی مانَد
دلم گرفته چرا روضه ای نمی خوانَد؟

افتاده بود روی زمین، زیرِ دست و پا
شعرم تمام‌ می شود اینجا رِوایت است 

 نه ذوالجناح دگر تاب استقامت داشت
 نه سیدالشهدا بر جدال طاقت داشت

هوا ز بادِ مخالف چو قیرگون گردید
عزیزِ فاطمه از اسب واژِگون‌گردید

خسته بود آقا! 
تازه روی اسبِش نشسته بود آقا