مناجات ویژۀ ماه مبارک رمضان به نفس حاج مهدی سلحشور

بر عفو بی حسابت، این نکته ام گواه است
گفتی که یأس از من، بالاترین گناه است

من غرقِ در گناهم مسکین و روسیاهم
تنها تویی پناهم، "لاتَقْنَطُوا" گواه است

هرگز نمی پسندی در بر رویم ببندی
آخر کجا گریزد، عبدی که بی پناه است

در دیده اشکِ سُرخم بر چهره رنگِ زردم
مویم شده سفید و پرونده ام سیاه است

باز آمدم به سویت برگشته ام به کویت
این بنده ی فراری محتاجِ یک نگاه است

من عهد خود شکستم، من راهِ خویش بستم
ورنه به جانب تو هر سو هزار راه است

یک جمله با تو گفتن، ذکرِ هزار سال است
یک لحظه بی تو بودن یک عمر اشتباه است

یک یا الهی العَفو جبران جرمِ یک عمر
یک شامِ قدر با تو بِه از هزار ماه است

*اگه میخواستی به بدی من نگاه کنی الان اینجا نبودم این شبا اجازه پیدا نمیکردم بیام درخونت با تو حرف بزنم، همیشه تو ما رو شرمنده میکنی ،با کوله بار گناه ما رو راه میدی در خونت با تو حرف بزنیم ممنونتیم.

فرمود: شقی و بدبخت اون کسی که ماه رمضون تموم بشه خدا نبخشدش ، نکنه من شقی و بدبخت از این ماه بیرون برم...*