مدح‌وتوسل ویژهٔ ولادت کریم اهل بیت امام‌حسن مجتبی علیه السلام به نفس حاج میثم‌مطیعی

اگرچه عاشقِ ناقابل شماست دلم
بیا به خانه ی خود منزلِ شماست دلم

اگر که شیعه شدم از دلِ شماست دلم
و از اضافه ی آب و گلِ شماست دلم 

من آفریده شدم تو دل مرا ببری
طُفیلِ هستی عشق اند آدمی و پری 

تو آمدی رمضان سفره ی ضیافت شد
شبِ تولد تو ماه رؤیت شد

همین که در دو جهان کارِ تو کرامت شد
خیالِ من دگر از روزِ حشر راحت شد

به شکر آن که برای خدا حَسن شده ای
چهار رکعتِ یومیه های من شده ای 

همیشه پشتِ در خانه ی تو مهمان است
بیا زِ خانه که در کوچه راه بندان است

هر آن کسی که گدایت نشد پشیمان است
الا که گوشه ای از سُفره ی تو ایران است 

چه خوب میشد اگر قبرِ تو، در ایران بود
شبِ ولادت تو صحن تو، چراغان بود

سه بار زندگی ات را به این و آن دادی
جُذامی آمده و روی خوش نشان دادی

به آن که گفت به تو ناسزا امان دادی
گرسنه بود و به او قرص های نان دادی

هِزار سفره اگر چه فراهم آورده
کَرم کنارِ کریمی تو کم آورده

ازل ندیده دگر تا ابد همانندت
غزل چه هست به جز بندهای دربندت

جمل شکسته شده فتنه اش زِ ترفندت
عسل شده ست چه شیرین زِ کام فرزندت

تو از حوادثِ کرب وبلا خبر داری 
برای روز مبادا دوتا پسر داری

سفید نیست که سرخ است پرچمِ صلحت
و نیست صحبتِ سازش در عالم صلحت

نبود تیغ بُرنده تر از دَم صلحت
بِپاست کرب و بلا از مُحَرمِ صلحت

سکوتِ تو ثمرش میشود قیام حسین
شما امام حسن هستی و امامِ حسین

گدا اگر که دَمی با شما قدم بزند 
غنی شود برود خانه ی کَرم‌ بزند

کجاست آن که تَه قصه را رقم بزند
بیاید و برای شما حرم‌ بزند؟

بیا که جمعه ی ما موعد قیام‌ بشود 
بیا که ندبه ی أَین الحَسن تمام شود