مناجات وتوسل به حضرت علی اکبر علیه السلام ویژۀ ماه مبارک رمضان به نفس استادحاج منصور ارضی

شد بنده پشیمان و خدایش، بخشید
هر کس که رسید و زد صدایش، بخشید

انگار نه انگار گُنه کاری دید
زود از سرِ مغفرت خطایش بخشید

مَخلوق حیا نکرد هنگام گناه
درد است که خالق از حیایش بخشید

تا بنده دلش نرم شود، گریه کند
شیرینی و لذت دعایش بخشید

هر کس، که خدا خیر وصلاحش را خواست
از دوستی آل عبایش بخشید

بخشید به هر بهانه ای هر کس را
ما را به علی و رَبَنایَش بخشید

هر آنچه خدا از شرف و عزت داشت
بر ساحتِ پاک مرتضایش، بخشید

از شاه نجف هر که فلاحش را خواست
فِی الفور براتِ کربلایش بخشید

بی نام حسین، هر مناجاتی بود
باید که عطایش به لقایش بخشید

امشب دلِ من رفته به پایین، پایش 
ارباب مرا به خاکِ پایش بخشید

آن کهنه عبا که بر سرِ پنج تن است
زهرا به حسینِ  مصطفایش بخشید

امشب دلم هوای علی اکبرت نموده  
ثمر وجودم، علی اکبرم

*همه ی اهل بیت حرم دارن ولی کربلا میری میبینی حالت شش گوشه داره،چه احترامی این پیمبر زاده داره. اول بدنی که جمع شدحالا بوریا نبود عبا بود، بدن روجمع کرد،همونطوری امام چهارمم دفنش کرد...*

«ای ‌وای که از کار، گره وا نشده
در وسعتِ این عبا علی جا نشده»

توان و قوّت حسین رو داغ علی اکبر گرفت لذا گفت :بذارحالا که اجازه نمیدن تشییع جنازه ای تو این کربلا بشه یه دونه تشییع جنازه رو بذارخودم که زنده ام باشه. همه رو صدا زد بدن رو ریختند تو عبا بلند کردن، راوی خبرنگار دشمنه، میگه دیدم از گیسوان علی، همینطوری خون میریزه....*