سینه زنی و توسل ویژهْ شهادت امام صادق علیه السلام به نفس کربلایی سید مهدی حسینی

شعرم اگرچه خوب است درباره ی تو باشم
یارا بخواه از من زُراره ی تو باشم

از خِیر قالَ صادق عالم به زیر دِین است
شاگردِ مکتبِ تو گریه کنِ حسین است

در حوزه ی علمیه ات، حکم خدا تدریس شد
چَشمان تو در روضه ی، جدّ غریبت خیس شد

از ساعتی که زهرا، گشته شکسته سینه
آتش زدن به خانه، رسم است در مدینه

وقتی امام معصوم، دنبال مرکب افتاد
بارِ دگر به یادِ، غمهای زینب افتاد

در خون نشسته میروی، زخمی و خسته میروی
در کوچه ها همچون علی، با دستِ بسته میروی

این آتشی که برپاست، زیر سرِ سَقیفه است
ای قوم بی شرافت، ارباب ما شریف است

این ننگ تا قیامت، رسوا کند عرب را
آبی نمیدهد کَس، رِندانِ تشنه لب را

ای عشقِ شهرآشوبِ من! 
ای دلبرِ محبوب من!

افتاده ای در دستِ شمر
ای خاطرات خوب من!

ای در رُخ تو پیدا، انوارِ پادشاهی
ای روزگارِ زینب، در بین قتلگاهی

گفتا به گریه زینب، خورشیدِ نیزه ها را
دل میرود ز دستم، صاحب دلان خدا را

ای یار ناسامان من! 
ای درد و ای درمان من!

میسوزی از فرطِ عطش 
یا سیدُ العطشان من!

ما را روا نباشد، اینگونه دل بریدن
چون بگذریم دیگر، نتوان بهم رسیدن

خورشیدِ در غروبم، وقتِ سفر رسیده
دیدارِ ما قیامت، ای نور هر دو دیده

پیراهنت شد غرق خون 
آتش گرفتم از درون

کُشتی مرا کُشتی مرا 
"إِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُون"

حسین جان..حسین‌جان...