مناجات با امام زمان روحی له الفدا وتوسل به سیدالشهدا علیه السلام ویژهٔ روزعرفه اجرا شده به نفس حاج محمد رضا بذری

ما همانیم که از عشق تو غفلت کردیم
با همه آدمیان غیر تو خلوت کردیم

جای خالیِ تو را هیچکس احساس نکرد
به گمانم که به دوری تو عادت کردیم

سال ها می گذرد، منتظری برگردیم !!
پس مشخص شده ماییم که غیبت کردیم

نمک سفره ی تان را همه خوردیم ولی
با گناهان، به همین سفره خیانت کردیم
جمکران هم که رسیدیم ،به جای ندبه
فقط از حاجت خود پیش تو صحبت کردیم

دلمان از همه ی مردم عالم که گرفت
گریه کردیم و سپس سجده به تربت کردیم

*چقدر دلمون میخواست این عرفه ای کربلا باشیم، بخدا کربلا عرفه یه حالِ دیگه است، عرفه کربلا دیدنی است...*

هر کجا ذکر حسین است همانجا حرم است
قبل هیئت همگی قصد زیارت کردیم

*حسین جان! اگه کربلا نیستم امروز، اما اینجارو برات کربلا میکنم...*

اربعین با همه دنیا به دل جاده زدیم
لذت عشق تو را با همه قسمت کردیم

شاعر احسان نرگسي

گداتو حلال کن اگه  لحظه هام پر شده از گناه

*امام صادق فرمود: هر کی ماه رمضون بخشیده نشه، باید امید به عرفه داشته باشه... امروز روزِ ضجه است، روزِ ناله است...*

گداتو حلال کن اگه  لحظه هام پر شده از گناه
گداتو حلال کن اگه  از گناه دلِ من شد سیاه
گداتو حلال کن نشد آخرش نوکرت سر به راه  

گداتو حلال کن به کارت نیومد دعاهای من
گداتو حلال کن به غفلت گذشت روز و شب های من
گداتو حلال کن به دردت نخوردم من آقای من

می بینی که تاریکِ اقبالِ من
می بینی که شیطانِ دنبالِ من
گناهش رو من کردم اما آقا
شما گریه کردی برا حالِ من

دیگه خسته ام آقا
نگاهی کن آقا که بی طاقتم
دیگه خسته ام آقا
سرا پا ببین که غرق در حسرتم
دیگه خسته ام آقا
تو هستی فقط خواهش و حاجتم

دلم غرقِ آهه
برا کاروانی که می افته راه
دلم غرقِ آهه
برا اون زن و بچه ی بی گناه
دلم غرقِ آهه
برا اهلبیت گرفتارِ شاه

اونایی که کسی سایه شون رو ندید
همشون به دنبالِ شاهِ شهید
امون از اسیری امون از ستم
می افتن به دستِ یه عده پلید

بخون روضه آقا
بخون از حسین و بریده گلوش
بخون روضه آقا
بخون از سکینه که رفته عموش
بخون روضه آقا
بخون از اباالفضل که ریخت آبروش

بخون روضه آقا
بخون از رقیه چی اومد سرش
بخون روضه آقا
بگو چی اومد سَرِ معجرش
بخون روضه آقا
بخون از حسین و غمِ دخترش

بخون اِرباً اربا شده اکبرش
بمیرم که غارت شد انگشترش
جلو چشمِ بارونیِ مادرش
نشستن با چکمه رویِ پیکرش

حسین! تنها بودی و 
فکرِ خیمه ی زنها بودی و
مظلوم بودی و
از آب فرات محروم بودی و
تشنه بودی و
زیر هجمه ی دشنه بودی و