روضه وتوسل به ابن الکریم حضرت عبدالله ابن حسن علیه السلام اجرا شده شبِ پنجم محرم ۱۴۰۱ به نفس سیدمهدی میرداماد

*ابی عبدالله کنار بستر امام‌ حسن، یکی از حرفهایی که امام‌ مجتبی فرمود این بود.برا بچه هام‌ پدری کن.تاریخ میگه ابی عبدالله مظهر یتیم‌موازی وعطوفته.وقتی زین العابدین بدن باباش رو‌ دفن‌ می کرد.بنی اسد دیدن روشونه های حضرت جای پینه ها و زخم قدیمیه، گفتن اینا برا عاشورا نیست. امام زین العابدین فرمودن:اینا جای کیسه های نون‌ و خرماست. ابی عبدالله نسبت به یتیم‌خیلی حساس بود. حالا یتیم‌ بشه عزیز برادرت، یادگار برادرت. لذا ابی عبدالله شب عاشورا با قاسم‌ و عبدالله اونجوری برخورد کرد. فرمود :"إِحْبِسیهِ یا اُختي" یعنی محکم دستش رو بگیر رهاش کنی میاد وسط میدان..چی دیده عبدالله؟چی شد دستش رو رها کرد رفت سمت میدان؟ دستش تو‌دست عمه است. یعنی هرجا عمه رفته عبدالله هم رفته. یعنی هرچی عمه دیده عبدالله هم دیده..*

او میدوید و من میدویدم
او میکشید و من میکشیدم 

*دید عموش رو سنگ بارون کردن، دید پیشانی عموش خونی شد، دید تیر به قلب عمو‌ خورد.دید عموش از بالای ذوالجناح افتاد، همه ی اینها رو دیده..هی میخواست دستش رو بکشه عمه نمیذاشت. دست عبدالله رو‌ محکم گرفته بود..وای به دل زینب..یه نگاه کرد دید تا عمو‌ افتاد، همه ریختن دور عمو، شمشیرها بالا میره ، نیزه ها بالا میره، دید گردوخاک شد هوا تیره وتار شد دیگه عمو‌ رو‌ نمیبینه. هی چشماش رو‌ تیز کرد، هی رو‌ پنجه ی پا بلندشد، هی دستش رو‌ کشید، عمه نذاشت. گرد و خاک‌ آروم آروم‌ خوابید..تا گرد وخاک خوابید دید موهای عموش تو‌دستای نامرده. الان که سر و‌ جدا کنه. تا شمشیر بالا رفت، دست زینبم‌ بالا رفت..دست عبدالله رها شد، الان وقت خوبیه دوید وسط میدان ،از لای اسبها هی خورد زمین ..*

عمه ببین عمو‌ چه بی حال شده
عمه، عمو‌ وارد گودال شده
    
عمه ببین جلو‌چش مادرش 
به زیر دست وپا لگد مال شده

هر جوری که شد میرم تو قتلگاه
نمی‌ذارم عموی من بمونه بی‌پناه

فکری واسه زخم پرِ عمو کنم
دستم رو باید سپرِ سر عمو کنم

*تا شمشیر رفت بالا، این بچه بازوش رو سپر کرد..استخون رو زد شکست. افتاد تو بغل عمو‌، اولین حرفی که زد گفت:وای مادرم ...داغ مادر برا حسین تازه شد..این بچه تو‌ بغل حسین‌، جون داد...* 

 *کسی این بچه رو آورد عقب یا نه؟ اصلاً کسی مونده بود برش گردونه؟ هیشکی برش نگردوند تو بغل حسین بود وقتی شمر اومد..وقتی اسبا اومدن..شهدا "حَلَّتْ بِفِنائِکَ اند" با روح‌ و جانشون فدای حسین شدن.. اما این بچه یه فرق دیگه هم داره. جدای از اون شهدای کربلا "حَلَّتْ بِفِنائِکَ"
عبدالله با پوست وگوشت وخونش با حسین‌ حل شد.... حسین..*

«اَللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّکَ الفَرَج...»

خدایا نسل ما ذریه ی ما زیر سایه ی حسین، حسینی ثابت قدم قراربده..