قسمت اول روضه وتوسل ویژهٔ ورود خاندان آل الله به سرزمین کربلا اجرا شده شبِ دوم محرم ۱۴۰۱ به نفس سیدمهدی میرداماد

يا ربَّ الحُسَين بِظُهورِ الحُجَّة،یا ربِّ الحُجَّة بِحَقِّ الحُجَّة اِشفِ صَدرِ الحُسَين بِظُهورِ الحُجَّة 

"اَللّهُمَّ الْعَنْ اَوَّلَ ظالِمٍ ظَلَمَ حَقَّ مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ، وَآخِرَ تابِعٍ لَهُ عَلى ذلِكَ، اَللّهُمَّ الْعَنِ الْعِصابَةَ الَّتى جاهَدَتِ الْحُسَيْنَ، وَشٰايَعَتْ وَبٰايَعَتْ وَتٰابَعَتْ عَلىٰ قَتْلِهِ، اَللّٰهُمَّ الْعَنْهُمْ جَميعاً اَلسَّلٰامُ عَلَيْكَ يٰا اَبٰا عَبْدِ اللهِ، وَعَلَى الْاَرْوٰاحِ الَّتى حَلَّتْ بِفِنٰائِكَ، عَلَيْكَ مِنّى سَلامُ اللهِ اَبَداً ما بَقيتُ وَبَقِىَ اللَّيْلُ وَ النَّهٰارُ، وَلا جَعَلَهُ اللهُ آخِرَ الْعَهْدِ مِنّى لِزِيٰارَتِكُمْ، اَلسَّلامُ عَلَى الْحُسَيْنِ، وَعَلٰى عَلِىِّ بْنِ الْحُسَيْنِ، وَعَلىٰ اَوْلادِ الْحُسَيْنِ، وَعَلىٰ اَصْحٰابِ الْحُسَيْن."

«کربلا کربلا کربلا 
این دل تنگم عقده ها دارد 
گویا میل کربلا دارد 
یا حسین ما را کربلایی کن 
بعد از آن ما را نینوایی کن »

"سَلامٌ عَلی قَلبِ زینبِ صَبور". فردا ناموس علی میرسه وسط بیابان..اینا بیابان نیشین نبودن اینا پرده نشین بودن..*

با صد جلالت و شرف و عزت و وقار
آمد به دشت ماریه(کربلا) ناموسِ کِردگار

چه ناقه‌ ای، چه ناقه نشینی، چه مَحملی
مریم رکاب گیر و خدیجه است پرده‌ دار

حتی حسین تکیه به این شانه می‌ زند
خِلقت زنی ندیده بدین گونه استوار

کوهی اگر مقابل او قد عَلم کند
مانند کاه می‌ شود و می‌ رود کنار

*چرا کوه در مقابل زینب سلام الله کاهه؟چون خودش کوهه، السَّلام عَلیک یا جَبَلَ الصَّبر....*

با چَشم خویش میمنه را می‌ زند، زمین
با خَشم خویش مِیسره را می‌کند شکار

آن گونه که علی به نجف اعتبار داد
زینب به دشت کرب و بلا داد اعتبار

*از اون روزی که باباش مادرش رو‌گذاشت زیر خاک‌ زینب شد یه فاطمه ی دیگه... خدا این قابلیت رو داد که نائبةُ الزهرا بشه..*

پنجاه سال فاطمه ی اهل بیت بود
زینب که هست فاطمه هم هست ماندگار

حتی هزار بار بیاید به کربلا
زینب پی حسین می‌‌ آید هزار بار

«زینب یه لحظه حسینش رو رها نمیکنه.. 
حسین‌ِ من! بی همگان به سر شود 
بی تو به سر نمی شود
داغِ تو‌ دارد این دلم جای دگر نمی رود» 

روزِ دهم قرار خدا با حسین بود
امّا حسین زودتر آمد سر قرار

مَحمل که ایستاد جوانان هاشمی
زانو زدند یک به یک آن هم به افتخار

افتاد سایه ی قد‌ و بالاش روی خاک 
رفتند از کنارِ همین سایه هم‌ کنار

*گفتن‌حتی سایه اش رو‌هم‌ نامحرم نبینه، آخه این‌خانم‌ هر وقت میرفت سر قبر جدش کوچه رو براش تاریک‌ می کردن...*

طفلان کاروان همه وَالشّمسِ وَالقَمر
مردان کاروان همه وَاللَیلِ وَالنَّهار

عبدند، عبد گوش به فرمان زینبند
از پیرمردِ قافله تا طفلِ شیرخوار

رفتند زیر سایه ی عباس یک به یک
با آفتاب، غنچه ی گل نیست سازگار