باز باید سر کنم با خاطرات اربعین

خاطرات گریه در صحنِ یَلِ اُم البنین

 

از مرور خاطراتش نیز لذت می برم

می نشستم رو به ایوان امیرالمؤمنین

 

خوب یادم هست هر موکب که رفتم، پهن بود

زیر پای زائرانت بالِ جبریلِ امین

 

با چه شوقی تاولِ پاهای خود را می شُمرد

زائری که بود گویا با ملائک هم نشین

 

دسته دسته وارد کرب و بلایت می شدیم

گوئیا بودیم دستان خدا در آستین

 

این سفر تا کربلا ای کاش برگشتن نداشت

هاتفی می گفت با ما: فَادْخُلُوهَا خَالِدِين

 

من تمام سال را با اربعینت زنده ام

ادعایی هم ندارم، عاشقی یعنی همین

 

حسين جان!

 

با زبان تازیانه هیچکس صحبت نکرد

در میان راه هر جایی که میخوردم زمین

 

#شاعر احسان نرگسی رضاپور

 

*مي گفت: توي اربعين كنارِ درب حرم حضرت اباالفضل، ديدم توي شلوغي ها، يهو يه خانومي پاش گير كرد به لبه ي فرش افتاد روي زمين، سريع خانم هايي كه اونجا بودن، چادرهاشون رو باز كردن، روي اين خانوم رو گرفتن كه نامحرم ها نبينن، آخه زمين خوردن زن با زمين خوردن مرد خيلي فرق داره، زن وقتي زمين ميخوره خجالت ميكشه، بميرم برا اون خانومي كه اول دستاي شوهرش رو بستن بعد اينقدر با غلاف به بازوي اين خانوم زدن كه افتاد زمين...*

 

علي رو حلال كن واسه زخم بازوت

علي رو حلال كن واسه درد پهلوت

 

علي رو حلال كن واسه دستِ بستش

نتونست كه برداره او در رو از روت

 

علي رو حلال كن كه بچه ات فدا شد

علي رو حلال كن به حالت جفا شد

 

علي رو حلال كن براي همون روز

كه پاي مغيره به اين خونه وا شد

 

*صلَّی اللهُ عَلَیکَ يا مظلوم يا اباعبدالله، صلَّی اللهُ عَلَیکَ یا سیدنا الغريب، سیدنا العطشان، يا اباعبدالله*

 

نزدیك می‌كند دل ما را به هم حسین

این اشکِ روضه نیست، كه عقدِ اُخوَّت است

 

مقبول اگر شده‌ست نمازی كه خوانده‌ایم

مُهر قبولی‌اش به خدا مُهرِ تربت است

 

*آخر جلسه اي يه سري خرابه ي شام هم بزنيم،گفت: بابا!...*

 

من تا شناسمت به رُخَت دست ميكِشم

سيلي گرفت قُوَّتِ بيناييِ مرا

 

انگشت هايم که با لب تو بوده آشنا

باور نمی کنند که این لب همان لب است

 

.