بازگشت به مدینه

مدینه! کاروانی ســـــــــــــــــوی تو با شیون آوردم

ره آوردم بــــــــــــــود اشکی که، دامن دامن آوردم

مدینـــــه! در به رویم وامکن! چون یک جهان ماتم

نیــــــــــــاورد ارمغان با خود کسی، تنها من آوردم

مدینــــــــــــه! یک گلستان گل اگر در کربلای بردم

ولـــــــــــی اکنون گلاب حسرت از من گلشن آوردم

اگــــــــــر مــــوی سیاهم شد سپید از غم، ولی شادم

کـــــــــــــــه مظلومیت خود را گوهی روشن آوردم

اسیــــــــرم کرد اگر دشمن، به جان دوست خُرسندم

بــــــــــــه پایان خدمتِ خود را به نَحو اَحسن آوردم

مدینــــــــــه! یــــــــوسف آل علی را بردم و، اکنون

اگـــــــــــــر او را نیـــــــاوردم، از و پیراهن آوردم

مدینه! از بنـــــی هـــــــاشم نگردد با خبر یک تن؟!

کــــــــــــه من از کوفه، پیغام سرِ دور از تن آوردم

مدینـــــــــه! اگر به سویت زنده برگشتم، مکن مَنَعم

که من این نیمه جان را هم به صد جان کندن آوردم

مدینـــــــــه! ایــــــــن اسیری ها نشد سدَّ رهم، بنگر

چهـــــــــــا با خطبه های خود به روز دشمن آوردم

(شفق)