مدح ویژۀ ولادت حضرت اباالفضل العباس علیه السلام وسردارانِ کربلا اجرا شده ۱۴۰۱به نفسِ سید مجید بنی فاطمه

مرشدم گفت که امروز طَرب باید داشت 
مثلِ تسبیح فقط ذکر به لب باید داشت 

نرسید پای پیاده نَفسی تا معراج 
رهرو راهِ خدا مرکبِ شب باید داشت 

ای که سلمان شده و در پی منّا شدنی 
بر سرِ سفره ات از یار رطب باید داشت 

سائلی بر درِ این خانه تفاوت دارد 
پیشِ اربابِ کرم دستِ طلب باید داشت 

از مقاماتِ اباالفضل چُنین دانستم 
پیش از هر چه در این راه ادب باید داشت
 
هر که از سیره ی سقّا خبری داشت پرید 
هر که از راهِ ادب بال و پری داشت پرید
 
دلِ من حرف به اندازه ی دنیا دارد 
هر چه امروز قلم حرف زند، جا دارد 

چِشمِ طبعم به قد و قامتِ سروی خورده 
که چِنین قامتِ شعرم قد و بالا دارد
 
یا الهی! به اباالفضل شده مشقِ شبم
لفظ بی صحبت از دوست چه معنا دارد
 
بین خورشید ترین های دو عالم امشب 
ماهی از راه رسیده که تماشا دارد 

شوق بانوی کِلابیه عظیم است که هان 
تحفه ای پیش کش حضرت زهرا دارد 

پرورش یافته ی آل عبا عباس است 
عالمِ غیر معلم بخدا عباس است 

از دلِ تو به خدا نیست دلی دریاتر
از دو چَشمِ تو ندیده است کسی گیرا تر 
 
بخدا ماه شبِ چهاردم معترف است
نیست از ماهِ بنی هاشمیان زیباتر

در دلِ جنگ چونانی که همه میگویند
بعد مولا نَبود از تو کسی مولاتر 

آنکه گفته رَفَعَ الله به ما فهمانده 
نیست از رأیَت عباس عَلمی بالاتر
 
گر چه سیراب دهد، آب به تشنه ساقی 
آنکه‌ لب تشنه دهد آب بود سقّاتر 

شبِ میلاد تو با حال خراب آمده ام 
با لبِ تشنه پی جرعه ی آب آمده‌ام 

دلِ من جز تو نبوده است گرفتار کسی 
نه گرفتارِ کسی نه پی دلدار کسی
 
مرغِ باغ ملکوت تواَم و ننشینم 
غیرِ دیوار تو یک لحظه به دیوار کسی 

جز سرِ کوی تو جایی خبری نیست ک
ه نیست 
مشتری ات نرود بر سرِ بازار کسی 

سرِ سال آمده و آمده ام محضرِ تو 
راه انداختن من نَبود کارِ کسی 

زیرِ دِین احدی نیستم الّا عباس 
نشوم غیرِ تو یک لحظه بدهکارِ کسی 

دلم از بس که ندیده است تو را سنگ شده 
به هوای حرمِ علقمه دلتنگ شده 

شاعر:محسن عرب خالقی