توسل ومناجات با خدا ویژه ماه مبارک رمضان اجرا شده شب سوم رمضان ۱۴۰۲به نفسِ استادحاج منصور ارضی

"الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ و عَجّل 
فَرَجَهُمْ وَالْعَنْ أعْداءَهُم أجْمَعِینَ.. لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ الْعَلِیِّ الْعَظِیمِ.. أَسْتَغْفِرُ اللهَ الَّذی لا إِلـهَ إِلاّ هُو الْحَیُّ الْقَیُّومُ، الرَّحْمنُ الرَّحیمُ، بَدیعُ السَّماواتِ وَ الأَرْضِ، مِنْ جِمیعِ ظُلْمی وَ جُرْمی و إِسْرافی عَلی نَفْسی وَ أَتُوبُ إِلَیْه...اَللّهُمَّ رَبَّ شَهْرِ رَمَضانَ الَّذى اَنْزَلْتَ فيهِ الْقُرْآنَ وَافْتَرَضْتَ على عِبادِكَ فيهِ الصِّيامَ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ...وَ ارْزُقْنى حَجَّ بَيْتِكَ الْحَرامِ فى عامى هذا وَ فى كُلِّ عامٍ وَ اغْفِرْ لى تِلْكَ الذُّنُوبَ الْعِظامَ فَاِنَّهُ لا يَغْفِرُها غَيْرُكَ يا رَحْمنُ يا عَلاّمُ...الهی العفو..."

وصل بر خوبان رسید آه !گرفتاری به ما و
 میرسید ای کاش گاهی وقت دیداری به ما 

مال بد را بیخِ ریش صاحبش انداختن 
کی می اندازد نگاهش را خریداری به ما 

دلبری گداها دل شکستن بوده است 
تا بیفتد نیمه ی شب، راهِ دلداری به ما
 
عیبِ چشمِ پر خطا را اشک ما پوشانده است
چون گنه کاریم می آید فقط زاری به ما
 
هر طرف رفتیم اما مجلست کم آمدیم
خب کم آورده‌ایم آقا جان بده یاری به ما
 
سفره را انداختی ما زیر و رویش کرده ایم یوسف زهرا ! نداری پس چرا کاری به ما 
 
ای که خونِ چشمت از پروندهٔ سنگین ماست 
بی وفا هستیم اما تو وفاداری به ما 

آبروی رفته ی ما را بده دست علی 
از نجف مولا توجه  کرده مقداری
 
هر غروبی یاد آن ارباب عطشان کرده‌ایم  
زَهر شد از غربتش انگار افطاری به ما
 
آخرش با نوکری و خاک بوسی دَرش 
میرساند دختر او تاج درباری به ما
 
آن سه ساله درد پهلو را تحمل کرد و گفت:
کی رسانده چکمه های زجر آزاری به ما
 
نه کسی آتش زده پشت درِ ویرانه را 
نه هجوم آورده میخ از کنج دیواری به ما 
 
این سحر مویی ندارم که ببافم پیشِ تو 
خورده چنگ مردمان کوچه بازاری 

*بابا دیگه موی سری ندارم برات شونه کنم ببافم ......*

من سه سالم هست
اما چون زن صد ساله ام 

میدونی بابا نه برای ضربات بدنی 
 طعنه های بد زدن این بار بسیاری به ما
 
*به حق این سه ساله رقیه خانم وبابای عزیزش الهی العفو،الهی العفو...*