مناجات و توسل به حضرت سیدالشهدا علیه السلام اجرا شده به نفسِ سید رضا نریمانی

هر که از لجّه ی غم جرعه مکرر نخورد
روز محشر‌ به جز این حسرت دیگر نخورد

پدرم گفت به من ، مثل حسین بن علی
هیچ شاه دگری غصه ی نوکر نخورد

گریه کردم که فقط زخم تنش خوب شود
گیرم این اشک به درد صف محشر نخورد

هر کس که عمر خویش را با عشق سر کرد
از اول عمرش هوای دردسر کرد

من به کسی از گریه ام چیزی نگفتم
یک شهر را چشمان سرخم با خبر کرد

حتما سرم را می گذارند زیر پایش
از کوچه ما هم اگر روزی گذر کرد

هر چه من کمتر برایش کار کردم
مزد مرا هر روز اما بیشتر کرد

اینبار هم دیر آمدم، روضه ولیکن
مثل همیشه چشم من را زود تر کرد

اینجا ادای گریه را هم میپذیرند
هرکس نشد مهموم در روضه ضرر کرد

هرچند ما را عشق او دیوانه کرده
مهر علی اکبرش دیوانه تر کرد

جان داد وقتی باغبان خسته فهمید؛
یک لشکر از روی گل باغش گذر کرد

شاعر:مرضیه نعیم امینی

*اون مداح از مازندران راه افتاد. خودشو رسوند کربلا. همچین که چند فرسخی حرم رسید؛ دفتر شعرشو درآورد. گفت باز میکنم؛ هرچی اومد میخونم. تا دفتر رو باز کرد روضه علی اکبر علیه السلام اومد. شروع کرد روضه رو بخونه و وارد حرم بشه..شب تو عالم رؤیا خواب ابی عبدالله رو دید. دو سه تا چیز بهش فرمود. اول بهش فرمود:«سلام ما رو به چایی ریز هیئتتون برسونید. ما حواسمون به همه هست.» آی اونایی که برا ابی عبدالله(ع) کار میکنید! هرکی یادش بره؛ مادرش یادش نمیره. قیامت که میشه همه تونو با اسم صدا میزنه. میگه تو بیا. تو بیا. روایت میگه:« مثل مرغی که از لابه لای سنگ ها دونه رو پیدا میکنه و جدا میکنه یکی یکی گریه کن های حسینشو جدا میکنه. میگه تو بیا... تو برا حسینم گریه کردی.»

ملائکه میان عرضه میدارن:« بی بی جان! بهشت رو برای شما آذین بستن. شما قدم تو بهشت بگذارید.» میفرماید: من پامو تو بهشت نمی ذارم تا تک تک گریه کن هام نرن من نمیام.

نکته ی آخری که أبی عبدالله به اون فرد مداح فرمودند این بود:« فلانی! دیگه اگه شب جمعه زائر ما شدی تو حرم ما اومدی روضه جَوون ما رو نخون. چرا آقا جان؟ نکنه بی ادبی کردم.فرمودند:« نه. شب های جمعه مادرمون فاطمه مهمون ماست. مادرِ ما طاقت این روضه رو نداره.»
من اینجوری فهم کردم از این جمله: کسی که خودش درد پهلو کشیده باشه می فهمه....*