روضه و توسل ویژهٔ شهادت امام صادق علیه السلام اجرا شده ۱۴۰۲ به نفسِ سید مهدی حسینی

آه یک واژه ی پر از درد است
که به دنبال ناله می آید

گاه روی زبان مردی پیر
گاه از یک سه ساله می آید

آه! یعنی رمق نمانده به تن 
خسته باشی و هی تو را بزنند

بدوانند پشت یک ناقه
یا که از پشت بی هوا بزنند

آه! یعنی نفس نفس بزنی
عده ای بی حیا لگد بزنند

آه! یعنی تو مادری باشی
عده ای حرفهای بد بزنند

آه! یعنی که دشمنان بزنند
مردم شهر هم نگاه کنند

باز خوب است تو در انظاری
نه بسمت حرم نگاه کنند

بعد از این بین کوچه گردیدی
عالمی بی عباست، آه بکش

یا اگر یک زن جوان دیدی
چادرش زیر پاست، آه بکش

پا برهنه اگر عزیزی رفت
وسط ازدحام، آه بکش

یا اگر شاهزاده ای دیدی
تنه خورد از غلام، آه بکش

بعد از این داغدار زینب باش
بعد از این با رباب، آه بکش

واجب الحُرمتی اگر که به زور
رفت بزم شراب، آه بکش

*حالا چجوری میخوای آه بکشی؟ همونجور که امام صادق علیه السلام فرمود: عین مادر فرزند مرده آه بکش و ناله بزن..این آهی که میخوای امروز بکشی ثواب تسبیح داره ..خدا لعنت کنه اونایی رو که قربتاً الی الله با هر چی بغض و کینه داشتن اومدن..عین خیالشونم نبود این پسر فاطمه ست...

*از شاگردان مفضّله یکی از نوادگان امام صادق، نقل میکنه میگه انقدر این آقا بعد شهادت هم دوست داشت مردم رو ترغیب و تشویق کنند به زیارت اباعبدالله.. شیعیان میومدن مقابل قبر امام صادق می ایستادن ،شروع میکردن مناجات کردن... میگفتن آقا جان ما میدونیم شما زنده ای وصدای مارو میشنوی، میدونیم چقدر دوست داشتی، مردم به زیارت جد غریب شما برن، زائر حسین فاطمه باشن، یه کمکی کن آقاجان، ماهم بریم به زیارت و پابوس جدّ غریب شما. شما خیلی زائرای جدّتون رو دوست داشتید... نقل هست به یک ساعت نمیرسید یکی از علویون و بنی هاشم، میومدن یه خرجی میدادن میگفتن به جای مولای عالم امام صادق، برو سیدالشهدا رو زیارت کن .. یااباعبدالله... 

وقتی با اون وضع آقا رو بردن کاخ منصور، این میراثی که از پیغمبر به اهل بیت  رسیده، نفر به نفر، یکی سیلی یکی تازیانه یکی اهانت.همه ی این اهل بیت صبوری کردن. میگن تشییع امام صادق بی سابقه  بود.. مسعودی نقل میکنه بزرگترین تشییع  برا امام صادق علیه السلام بود. انقدر جمعیت زیاد بود..یه عده زیر دست و پا افتادن به نقلی یه عده جون دادن زیر دست و پای تشییع کنندگان.. همه ی اهل بیت موقع جون دادن یا موقع تشییع عزیزانشون برا جد غریبشون گریه کردن، خوب تشییعی شد برا همه ی ائمه.
 اما برا امام حسین فرق داشت کی گفته ابی عبدالله رو تشییع نکردن..عین مقتله..میگن چند بار کربلا ابی عبدالله رو تشییع کردن..یه نفر تو عالم بوده تشییع کندگانش قاتلش بودن، ابن سعد ملعون دید انقدر خون از بدن حسین رفته ، گفت پسر زهرا رو نمیخوام به این راحتی خلاصش کنم... دید هم حالی نداره هم نفس به شماره افتاده، هم دید ابی عبدالله نگرانه هی حواسش به خیمه و تل هستش،  مقتل نوشته...دستور داد.. دو نفر اومدن کتف چپو گرفتن دو نفر اومدن کتف راستو گرفتن بدن رو برگردوندند سمت خیمه ها ...دید صداش جوهره نداره، گوششو این سعد ملعون تیز کرد دید با صدای خفیف میگه: یا رسول الله! این زن و بچه دارن از خیمه بیرون میان یه وقت ابی عبدالله نگاه کرد.. این اسبها راه افتادن سمت خیمه ی زن و بچه ها..*

منو چشم براه نذار
تو رو جون مادرت پاتو قتلگاه نذار

منو زابراه نکن
دستو پا که میزنی مادرو نگاه نکن

«حسین.....حسین. . . .»