سینه زنی وتوسل به ابن الکریم حضرت عبدالله ابن حسن علیه السلام اجرا شده شب پنجم محرم۱۴۰۲ به نفس سید رضا نریمانی

رها کن عمه دستم و، بزار برم پیشِ عموم
نذار که اینجا بِشکنه، بغضی که مونده توو گلوم
بزار برم تا نبینم، کارِ حرم میشه تموم

افتاده رو خاک تشنه غرقِ خون نمیشه از این بدتر
هرجوری که هست میرم تا باشم واسه‌ش سربازِ آخر
توی گریه‌ها رو لبهای من أَمَّنْ یُجِیبُ الْمُضْطَر

گرفته بینِ قتلگاه، دورِ عموم و یک سپاه
پناهِ عالم بی‌پناه، شده توو گودال

«عمو حسین، عمو حسین»

عموم و دارن می‌کُشن، این از خدا بی‌خبرا
رمق نمونده توو صداش، تا که بگه جلو نیا
طاقت ندارم ببینم، تنش رو زیرِ دست و پا

خدا می‌دونه به پای عموم همه هستیم و میدم
با هر سختی بود خودم و آخر توی قتلگاه دیدم
دستم که شکست به یادِ مادر باریدم و نالیدم

به آرزوهام رسیدم، از زندگی دل بُریدم
سمتِ بابام پَر کشیدم، از دلِ گودال

«عمو حسین، عمو حسین»

جون داره میره از تَنت، تَوون نداره بَدنت
دارن با سنگ میزننت، ای عموجونم، ای مهربونم

سخته برام عمو جون، غربتت و ببینم
تو بین دشمنایی، چه طور راحت بشینم

 این لشکر دیگه، جون به لبت رسونده
سر تو رو شکونده، نفس برات نمونده

ای وای ای وای از، هجومِ سنگ و شمشیر
دشمن داره با تکبیر، می‌زنه نیزه و تیر

«عمو حسین، عمو حسین»

هم واسه من هستی امام، هم مثل بابایی برام
دنیا رو بی‌تو نمی‌خوام، ای عمو جونم، ای مهربونم

دلِ بابام و حالا، میخوام بدست بیارم
دست و سرم رو باید، به پای تو بذارم

مثل عمو دست من، جدا شد از پر
با ضربه‌های دشمن، می‌خوام فدات بشم من

حالا که به زخم، تیغ و تیر اسیرم
تو رو بغل می‌گیرم، توو بغلت بمیرم

«عمو حسین، عمو حسین»