ای یار کربلایی ای کشته ی خدایی

گم کرده ام گلی را در بین لاله هایم

ترسم گلم بسوزد از سوز ناله هایم

ای یار کربلایی ای کشته ی خدایی

حسین من کجایی داداش حسین مظلوم

ای فاطمی گل من از چه شدی تو پرپر

غرق به خاک و خون ها تا آسمان زدی پر 

ای یار کربلایی ای کشته ی خدایی

حسین من کجایی داداش حسین مظلوم

جویم اگر گلم را بوسه زنم به رویش

جای لبان خشکش بوسم رگ گلویش

مادر میان مقتل سوزد دلش ز آهت

گفته غریب مادر به قتلگاهت

ای یار کربلایی ای کشته ی خدایی

حسین من کجایی داداش حسین مظلوم

برگو کجا فتادی بر روی خاک و خون ها

رحمی نما به خواهر ای یادگار زهرا

بودی تمام هستم رفتی دگر ز دستم

بر طل زینبیه در ماتمت نشستم