روضه و توسل به ابن الکریم حضرت عبدالله ابن حسن علیه السلام اجرا شده شبِ پنجم محرم۱۴۰۲ به نفسِ حاج‌ محمود کریمی

حمله نمودند بر آن خسته جان
نیزه به دستان، همه با هروله

پیش نگاه ترِ زینب، خدا
زد به زمین زانوی خود حرمله

شاه به گودال بلا مانده بود
ذکر خدا داشت به لب یا کریم

یک نفر آمد که ببرّد سرش
پیکر آیینه ی ربّ رحیم

نبض زمان از نفس، افتاده بود
تیره شد از دود ستم، آسمان

در وسط چرخش، شمشیر ها
در دل آن شور و فغان، ناگهان 

دید کریمی ز حرم سر رسید
از زیر پلک های پر خون
دیدم دویدی تو میدون

گفتم به زینب ای خواهر
امانتیم رو برگردون

برش گردون، بدون شمشیره
برش گردون، باباش روبرومه 

برش گردون، اینجا پُرِ تیره
برش گردون، کار تمومه
برش گردون، نشنوه صدامو

دید کریمی ز حرم سر رسید
داشت به لب ذکر حسن با خروش

آه از آن لحظه که در قتلگاه
خون حسین و حسن آمد به جوش

کودکِ تو در بغل شاه بود
حرمله خندید و کمان را گرفت

تیر به پرواز درآمد ولی
زیر گلوی پسرت جا گرفت

*آقا جان بدن تو رو به تابوت دوختن، بدن عبدالله ت رو به عمو دوختن *

آه چه گویم ز کماندار ها
شد بدن کوفته آماج تیغ

تو کفنت غرق به خون شد ولی
کرب و بلا شد کفن او حصیر