«آغاز فراق »

حال که ای همسفر ، بی تو سفر می کنم

زاده ره خویش را خون جگر می کنم

تیره کنم صبح را ، شعله زنم شام را

زان که شب خویش رابی توسحر می کنم

بی کفن و چاک چاک پیکر تو نقش خاک

چاک به دل می زنم خاک به سر می کنم

من که ز آغاز عمر بی تو نکردم سفر

خیز و نگه کن ببین با که سفر می کنم

هر قدمم می زنند ، نام تو را می برم

هر طرفم می کشند بر تو نظر می کنم

هر خطر آید به پیش ، بر دل و جان می خرم

در عوض از دخترت ، رفع خطر می کنم

گر بگذارد عدو لحظه ای آسوده ام

زخم تو را شست و شو ز اشک بصیر می کنم

ای پسر مادرم من نه تو را خواهرم

مثل تو پیش بلا سینه را سپر می کنم

گفته ی میثم به خلق سوز دگر می دهد

روز جزا من به او لطف دگر می کنم