مدح وتوسل به حضرت رقیه سلام الله علیها اجرا شده۱۴۰۳ به نفسِ سید مجید بنی فاطمه

من آن مجاهد نَستوه و خردسال و اسیرم
که شمع محفل آزادگی ست روی مُنیرم 

پیام خون خدا خیزد از زبان خموشم 
که سیدالشهدا را به شهر شام سفیرم 

رخم کبود ز سیلی، به چشم دوست چراغم
قدم کمان ز فراق و به قلب خصم چو تیرم

پناه هفت سپهرم، که گفته دختِ یتیمم؟
شفیعه ی دو سرایم، که خوانده طفل صغیرم

عزیز فاطمه هستم ز عزتم نشود کم
اگرچه در دل شب گوشه ی خرابه بمیرم

مرا به شام نبینید در لباسِ اسارت
که تا خدا خداست بر تمام خلق امیرم

پیام آور خون شهید تا صف حشرم
ز سیدالشهدا باشد این مقام خطیرم

عدو به چشم حقارت نظاره کرد به حالم
خبر نداشت که حتی فرشته نیست نظیرم

یزید داد مرا جا به روی خاک خرابه
ز زعم آنکه شمارد میان خلق حقیرم
 
کجاست تا نِگرد در همین خرابه ز عزت
پناه طفل صغیر و مَطاف شیخ کبیرم 

به سن کوچک من منگرید کآمدم اینجا
نه دست زائر خود بلکه دست خلق بگیرم

اگرچه آمده مشهور نام من به رقیه
به سان فاطمه در عزت و جلال شهیرم

قسم به دامن پاک حسین پرور زهرا
که من عزیزم و ذلت ز هیچکس نپذیرم 

خدا گواست کتک خوردم التماس نکردم
مگر نه دختر ناموس کردگار غدیرم

ز سوز سینه ی من گل کند کلام تو میثم
سروده های تو باشد ترانه های ضمیرم