روضه و توسل به حضرت سکینه سلام الله علیها اجرا شده به نفسِ استاد شیخ حسین انصاریان

ذوالجناحی که با یه نهیب عاطفی خیز بر میداشت، حالا آخرین باری است که داره میدان میره، با دو سه بار نهیب ابی عبدالله حرکت نکرد، ابی عبدالله خم شد ببینه چی مانع حرکت ذوالجناح شده، دید دختر سیزده ساله اش سکینه جلوی ذوالجناح رو گرفته، ابی عبدالله پیاده شد، عزیزش رو روی دامن نشوند، اجازه ی حرف زدن رو به او داد، بابا! از صبح چهارده پانزده بار میدان رفتی برگشتی، الان هم بر میگردی؟ ابی عبدالله فرمود: نه عزیزِ دلم، اين باره آخره دارم میرم میدان، دیگه بر نمیگردم...
خیلی خبر دردناکی بود، برای یه دختری که با همه ی وجود وابسته ی به باباشه، بابا! حالا که میری و بر نمیگردی میشه من ازت یه درخواستی داشته باشم؟ آره عزیزم! بابا! قبل از اینکه بری میدان بیا مارو به مدینه برگردون، بابا! برای ما خیلی سخته هم سفرِ عُمر سعد و خولی و سنان بشیم،  ابی عبدالله فرمود: من دیگه نمیتونم شمارو به مدینه برگردونم، از من یه درخواستی کردی که برای من مُیَسَّر نشد، حالا من از تو یه درخواست دارم، سکینه اومد روی دامن بابا، دست انداخت بغل بابا، سر بابارو به سینه گرفت، شروع کرد صورت بابارو بوسیدن، ابی عبدالله فرمود،: اون چیزی که من از شما میخوام اینه: اینقدر جلوی چشمان من اشک نریز اینقدر گریه نکن "لا تُحرقی قلبی بِدمعک حسرة، مادام مِني الروح في جثماني" دخترم این گریه های تو قلب من رو آتیش میزنه....
ما نمیدونیم این دختر و پدر چه جوری از هم جدا شدن، این دختر بابا رو ندید تا اون لحظه ای که دید عمه اش زینب یه بدن قطعه قطعه رو بغل گرفته، ابی عبدالله سر نداشت، پیراهن نداشت تا دختر باباش رو بشناسه، صدا زد"عمتي! هذا نعش من؟" عمه این بدن کیه؟ عزیز دلم این بدنِ بابات حسینه، خودش رو انداخت رو بدنِ باباش ابی عبدالله، اولین حرفی که زد این بود "أُنظُر إلی عَمَّتِیَ المَضروُبَة..." بابا بلند شو ببین عمه ام زینب رو دارن میزنن...